"Τίς πταίει; Φταίμε κι εμείς! " από τη συνάδελφο Μαρία Παλάζη


  Μέσα στον πανικό, τη σύγχυση και τον ορυμαγδό των ημερών, συζητήσεις επί συζητήσεων αναλύουν τα φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας προσπαθώντας να προβλέψουν τις διαβλεπόμενες δυναμικές της μελλοντικής πορείας των πραγμάτων και να αναλύσουν τις αιτίες που οδήγησαν στα οδυνηρά αποτελέσματα που έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Έτσι, συχνά ακούγονται αιτιάσεις εκατέρωθεν από τους υποστηρικτές των δύο μεγάλων κομμάτων, επιρρίπτοντας η μια πλευρά στην άλλη τις κυριότερες ευθύνες για την κατάρρευση. Δε νομίζω να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να μην κατανοεί και παραδέχεται πως οι αιτίες ανάγονται στην περίπου τριακονταετή διακυβέρνηση της χώρας κι από τα δύο αυτά κόμματα. Πως οι μικροκομματικές πρακτικές, η άσκηση πολιτικής με απώτερο στόχο την ψηφοθηρία και τη διατήρηση της εξουσίας, οι παροχές που εξασφαλίζονταν με δανεικά, η κατασπατάληση ή υπεξαίρεση του δημοσίου χρήματος, τα ρουσφέτια προς ημετέρους με απόρροια τη γιγάντωση του αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα είναι που υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας. Πως  η όποια ευημερία των πολιτών ήταν φούσκα, που αργά ή γρήγορα ήταν αναπόφευκτο να σκάσει και να αποκαλύψει την ένδεια και τη σήψη όλου του πολιτικού μας συστήματος.
 Δε θα παραμείνω όμως στις αιτιάσεις στους πολιτικούς μας, που είναι αυτονόητες κι αναμενόμενες. «Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» λέει ο λαός μας, όμως και το κεφάλι είναι μέρος από το σώμα, το σύνολο. Και οι πολιτικοί μας είναι μέρος της κοινωνίας, του λαού μας κι αναπόφευκτα εμφορούνται από παρόμοια νοοτροπία και κοσμοθεωρία. Κι έκφανση αυτής της νοοτροπίας είναι η πολιτική που ασκούν, όπως και οι πρακτικές διακυβέρνησης που εφαρμόζουν. «Κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν» έχει ειπωθεί, ρήση που  θεωρεί το λαό υπεύθυνο για την εκλογή αυτών που τον κυβερνούν. Με άλλα λόγια, τέτοιοι είμαστε και τέτοιοι ηγέτες μας αξίζουν.  Ας μην ξεχνάμε την ετυμολογία της λέξης δημο-κρατία, που εμπεριέχει τη βασική αρχή αυτού του πολιτεύματος: την εξουσία του δήμου, του λαού, που σε συνδυασμό με την αιρετότητα των αρχόντων καθιστά το λαό υπεύθυνο των επιλογών του, άρα και της μοίρας του. Είναι αυτός ο λαός που το χαρακτηρίζει μιθριδατισμός κι ανεκτικότητα απέναντι στα πάσης φύσεως σκάνδαλα, που κατά καιρούς αποκαλύπτονται, όπως και στη διαφθορά και τη νομή της εξουσίας από τους φορείς της. Ο λαός με την ασθενή μνήμη, που δείχνει εξαιρετική μεγαλοθυμία στο να συγχωρεί και τα πιο μεγάλα πολιτικά ατοπήματα, εφόσον δεν πλήττονται τα κεκτημένα του. Που εμφορείται από κομφορμιστική νοοτροπία και είναι δυναμικός και συνεπής  μόνο στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του, ξεχνώντας ότι το δικαίωμα πηγάζει από την εκπλήρωση του καθήκοντος. Κι όμως, φοροδιαφεύγει όταν κι όπως μπορεί, η «αρπαχτή», το «λάδωμα»,  είναι προσφιλείς τακτικές του, ενώ κάθε μεταρρύθμιση με σκοπό την εξυγίανση του δημοσιονομικού τομέα βαφτίζεται επίθεση στα συμφέροντα των εργαζομένων. Είναι σίγουρο πως αν βρισκόταν ένας ηγέτης που θα προσπαθούσε να εξυγιάνει το δημοσιονομικό τομέα λαμβάνοντας τα απαραίτητα  σκληρά μέτρα, θα αποτύχαινε μπροστά στην αντίδραση των συνδικάτων και των πάσης φύσεως βολεμένων μέσα στο υπάρχον άναρχο σύστημα. Μια ματιά στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, με την ποικιλία της διακυβέρνησής τους από όλες τις κομματικές παρατάξεις, πείθει ότι οι παθογένειες της μεγάλης πολιτικής εξίσου ενδημούν και στη μικρή πολιτική των τοπικών κοινωνιών.
   Φταίμε λοιπόν κι εμείς, που παραδομένοι στην επιδίωξη της ατομικής ευζωίας μας και δέσμιοι της ευδαιμονιστικής νοοτροπίας μας αμελήσαμε το ρόλο μας ως ενεργών πολιτών και γοητευμένοι από τις λαϊκίστικες σειρήνες των δημαγωγών βολευόμαστε κι αρνούμαστε να κρίνουμε με βάση την κοινή λογική∙  βαυκαλιζόμενοι  με ανεδαφικές υποσχέσεις, διακηρύξεις κι ελπίδες αδυνατούμε να αντικρίσουμε τα αυτονόητα.
 «Η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος». Και πολύ φοβάμαι πως ακόμα δεν πιάσαμε πάτο ή κι αν πιάσαμε δεν είναι ακόμα ορατές οι συνέπειές του. Κι όσο κι αν είναι εθνικά ταπεινωτική η κηδεμονία μας από ξένους παράγοντες, ίσως αυτό κι ό,τι επακολουθήσει να είναι ο κόλαφος που μας χρειαζόταν για να συνέλθουμε και να διδαχθούμε από τα λάθη μας, κατά το «παθός μαθός». Έπρεπε όμως να επέμβει το ΔΝΤ  για να καταλάβουμε ότι το Δημόσιο είναι εξαιρετικά σπάταλο ή ότι το Ασφαλιστικό καταρρέει κι ότι δεν είναι δυνατόν το 2050 το 25% του ΑΕΠ να πηγαίνει για συντάξεις; Απ’ ό,τι φαίνεται, δυστυχώς ναι. Καμιά κυβέρνηση δε θα τολμούσε να λάβει τα αναγκαία σκληρά διαρθρωτικά μέτρα, φοβούμενη το πολιτικό κόστος και τη λαϊκή αντίδραση.              
 Ίσως, επειδή « ανάγκα και οι θεοί πείθονται», τα τωρινά δεινά μας δώσουν το έναυσμα για μια νέα προσπάθεια που θα γκρεμίσει αρνητικές νοοτροπίες εδραιωμένες στα χρόνια και θα εξυγιάνει τα κακώς κείμενα. Ίσως επιτέλους κυριαρχήσει ο ορθός λόγος σε αυτόν τον τόπο και κατανοήσουμε την προσωπική ευθύνη του καθενός, αρχόντων κι αρχομένων, όπως κι ότι είναι αναγκαίες οι βαθιές τομές, που όσο και να πονάνε, αποτελούν αναπόδραστη ανάγκη  για να εξέλθουμε από το τέλμα και να μπούμε στο δρόμο της ανάπτυξης. Μέσα στη δίνη των εξελίξεων ίσως καταρρεύσει το πολιτικό μας σύστημα και οι κοινωνικές εκρήξεις είναι αναμενόμενες. Δυστυχώς όμως βρισκόμαστε σε μονόδρομο και οι επιλογές μας είναι περιορισμένες. Όσο πιο νωρίς το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τόσο το καλύτερο για όλους μας.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 

ΣΙΡΙΣ - SIRIS Copyright © 2008 Black Brown Art Template by Ipiet's Blogger Template