1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης στις Σέρρες (26-26 Νοεμβρίου 2023)

0 σχόλια

 Δείτε τα videos: 


Μέρα 1η:

http://papmedia.3cx.gr/1stSerresIntPoetryFest/day1.mp4

Μέρα 2η:

http://papmedia.3cx.gr/1stSerresIntPoetryFest/day2.mp4  

0 σχόλια

Τα ποιήματα των μαθητών/τριών από τα Σχολεία που συμμετείχαν στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης στις Σέρρες (23-26 Νοεμβρίου 2023).


1ο Γυμνάσιο Σερρών


Αχρονία έρωτος

Της μαθήτριας Δάρα Μαρία Γ2


Η γυναίκα κάθεται δίπλα στην ξεθωριασμένη εικόνα της από το χρόνο,

φωνές από τα βάθη του αορίστου,

η ψυχή συλλογάται.

Έρωτας, δύναμη δυαδικού αριθμού,

δύναμη αιώνια, ανίκητη

αλλοτρίωτη στο χρόνο.

Και οι μέρες περνούσαν…

Ω, έρωτα εσύ, άχρονε, ονειροπόλε και φαντασιακέ,

Πραγματώνεις την ψυχή και το λόγο

Είσαι ζωή και θάνατος,

αρχή δίχως τέλος.

Μια άγραφη ιστορία που ποτέ δεν ειπώθηκε…

Αριάδνη πόσα έδωσες;

Μήδεια πόσα υπέφερες;

Ελένη πόσα υπέμενες;

Σκιαμαχώντας με τα λάθη του παρελθόντος

Σκέψεις που δεν ακούστηκαν… Σιωπή…

Μια γυναίκα κάθεται δίπλα στην ξεθωριασμένη εικόνα της από τον χρόνο…

Συντροφιά της οι αναμνήσεις…

Είναι πολύ όμορφη…

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Φώτη Κατερίνα



4ο Γυμνάσιο Σερρών

 

Εγώ, το ποίημα

Δίνω πνοή στους ανθρώπους

όλους αυτούς που γράφουν,

μιλούν και δημιουργούν

-μιλούν μέσα από τις λέξεις

τις δικές μου λέξειςζητώντας διέξοδο στα σκοτεινά.

Εκεί που γέρνει η στιγμή

αφήνονται σε σκέψεις, συναισθήματα

παλεύουν με απόψεις κι αδικίες

έρωτες και υποσχέσεις

γράφουν προβλήματα διλήμματα.

Ακούγεται η φωνή τους:

"Εγώ βλέπω τον ήλιο και τα δέντρα

ακούω κελαηδίσματα πουλιών

κι εσύ κλείνεις τα αυτιά σου

για να γλιτώσεις από τον ήχο των βομβών.

Εγώ έχω αγάπη, αγκαλιά, τροφή

για καληνύχτα ένα φιλί

Εγώ, το ποίημα

α' θεματική: η ποίηση αυτοεξομολογείται

κι εσύ τα μάτια έχεις θλιμμένα

γεμάτα δάκρυα πικραμένα "

Σε ακούω - με προσοχή ακούω.

Υπάρχω ' δε με βλέπουν

μα με νιώθουν .

Εγώ η έκφραση

Εγώ η δημιουργία

μα αλήθεια κάθε εγώ

την οπτική του πρέπει να διαλέγει .

Ο πόνος τους γλυκός συχνά εθιστικός

η γέννα βουβή βαθιά λυτρωτική .

Τότε πια το μολύβι πέφτει .

Στον στίχο τα χαρακωμένα λόγια

φωνάζουν "η ζωή είναι το πιο μεγάλο ποίημα. "

 

Συγγραφική ομάδα μαθητών

Μήχου Μαρία

Μαυρουδή Μαριάνθη

Σολωμίδου Αθανασία

Μωυσίδου Βασιλική

 

Υπεύθυνες καθηγήτριες

Μούσα Ελένη και Ντινίδου Δέσποινα



5ο Γυμνάσιο Σερρών

Η Ποίηση…εξομολογείται

Γεννήθηκα

για σένα, Άνθρωπε.

Για σένα.

Για να ονειρεύεσαι.

Για να δραπετεύεις

από την πραγματικότητα.

Σου προσφέρω

το κλειδί

που θα σε οδηγήσει

σε δρόμους και κόσμους μαγικούς.

Στη θάλασσα του Καββαδία.

Στην αγορά του Καφταντζή.

Στο όσο μπορείς του Καβάφη.

Σου δείχνω

τον δρόμο

της ανακούφισης,

της απελευθέρωσης.

Σου χαρίζω

το φάρμακο που γιατρεύει την καρδιά.

Σου χαρίζομαι

ως δώρο ανεκτίμητης αξίας.

Πρέπει να με ταΐσεις

με λέξεις και συναισθήματα

για να μεγαλώσω

και να θεριέψω.

Εκφράζω

την ομορφιά

στα απλά και καθημερινά.

Στη σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.

Σ’ ένα πρωινό του κρύου χειμώνα.

Την ομορφιά

στο γέλιο των ματιών των φίλων,

σ’ ένα γλυκό βραδινό.

Στο γέλιο των αθώων παιδιών

που παίζουν αμέριμνα

δίχως να ανησυχούν για το αύριο.

Την ομορφιά

του ζευγαριού που χορεύει

κάτω από τη βροχή.

Των συναισθημάτων

που χορεύουν

μέσα από τις λέξεις.

Αποπνέω

την ηρεμία,

τη γαλήνη

του γαλανού ουρανού.

Τη γαλήνη

της θάλασσας του Ελύτη.

Γνωρίζω

τις πιο βαθιές σου επιθυμίες.

Σε καθησυχάζω.

Σε ακούω.

Σου μιλώ, δεν είσαι μόνος.

Σου δείχνω τον δρόμο.

Τον δρόμο της περιπέτειας

που ήθελες να βιώσεις ως παιδί.

Και σαν μεγάλωσες

τη βρήκες παράλογη.

Μέσα από μένα

βλέπεις πιο καθαρά.

Μέσα από μένα

αφήνεις το στίγμα σου,

το αιώνιο

σε τούτον τον κόσμο.

Μέσα μου χάνεσαι.

Είμαι η Μελωδία.

Η Ευαισθησία.

Είμαι το Πάθος.

Η Ιδέα, η Επιθυμία.

Είμαι η Φωνή, η Κραυγή.

Μέσα από το άψυχο χαρτί

Παίρνω ΖΩΗ.


ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ:

1. Αμασιαλίδου Βαρβάρα

2. Γαβριηλίδου Άννα - Μαρία

3. Κανέλη Άννα - Μαρία

4. Καπετάνη Σοφία

5. Κλέτσα Ελένη - Βαΐα

6. Μπαλουκτσή Μαρία - Ελένη

7. Νουνοπούλου Μαρία - Άννα

8. Παπαδοπούλου Δανάη

9. Σαμολαδά Βαρβάρα

10. Σωτηροπούλου Σοφία

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΡΙΕΣ:

Ελένη Πετρομελίδου, Φιλόλογος, Αικατερίνη Κλούρα, Αγγλικής Φιλολογίας.




Μουσικό Σχολείο Σερρών


Στην ανασκαφή

Σκαφτιάδες χειροδύναμοι

Μεταλλωρύχοι με καρβουνιασμένα χέρια

Αιωνόβιοι χρυσοθήρες οι ποιητές.

Σκάβουν στα σκοτεινά χάη και στα ανήλιαγα για εντόσθια αισθήματα.

Μες στις σπηλιές του νου και τις αβύσσους περνά η ζωή τους..

Κι εκείνοι σκάβουν…

Με χέρια πληγιασμένα ψάχνουν για Φως

Αναζητούν το ελάχιστο.

Φτωχή συχνά η συγκομιδή

Σκουπίδια, πέτρες κι απορρίμματα, κλαδιά και φύλλα μουχλιασμένα.

Και εκείνοι σκάβουν πιο βαθιά..

Ώσπου μια λέξη λαμπερή, σπινθηροβόλα, πολύτιμο πετράδι,

Φεγγοβολά δειλά

Σαν βρέφος εύθραυστο την περιθάλπουν

Υφαίνουν λίκνο από μεταξωτό χαρτί

Κι εκεί απαλά την αποθέτουν, πλάι σε άλλες

 

Λέξεις, μικρές πυγολαμπίδες, βγαίνουν απ’ τις σπηλιές

Γεμίζουν το στερέωμα

Σκορπίζουν φως στις νύχτες των ανθρώπων

Αποστρέφουν το βλέμμα από σκιές και είδωλα οι Δεσμώτες

Γράμματα ουράνια σώματα φέρνουν κοντά τους τις Ιδέες.

Χορταίνει η ψυχή Αλήθειες!

 

Κι οι ποιητές ακούραστοι ξαναπιάνουν την ανασκαφή

Ένα χαμόγελο αχνοφέγγει τώρα στα κουρασμένα τους πρόσωπα..


Συγγραφική ομάδα μαθητών/τριών

Βουκάντζη Φωτεινή, Καφεστίδου Νίκη, Μανώλη Τατιάνα, Μονόχειρ Δημήτρης, Μπαδέκα Κατερίνα, Ντικιάδη Φενίνα, Σεδαρίδου Κατερίνα, Σκόδρα Βασιλική, Τζαχείλη Κατερίνα, Τζιμπίρη Αρετή.

Συντονίστρια: Χατζοπούλου Ειρήνη, Φιλόλογος


4ο Λύκειο Σερρών

 

ΑΣΤΕΡΙΑ

Της μαθήτριας Μακρή Νίκης

 

Ένα παιδί κοιτάει τ’  αστέρια

Σκέφτεται τι να υπάρχει εκεί

Γεμάτο με όνειρα και γέλια

Κάνει στο πεφταστέρι μια ευχή

 

Βλέπει τ’  αστέρια ένας έφηβος

Αλλά τόσο δεν τον απασχολούν

Να κλειστεί σπίτι είναι έτοιμος

Μα θα ανεβάσει στόρυ να τα δουν

 

Βλέπει τ’  αστέρια ένας μεγάλος

Αλλά ταυτόχρονα δεν τα βλέπει

Στο μυαλό του ο ουρανός άλλος

Γεμάτος με ευθύνες και «πρέπει»

 

Μεγαλώνοντας άλλος ο κόσμος

Φαντάζει πιο δύσκολη η ζωή

Αλλά της ευτυχίας ο τρόπος

Είναι να τη βλέπουμε σαν παιδί

 

ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ

Tης μαθήτριας Μακρή Νίκης

 

Το μυαλό τέχνη αφηρημένη

Εμεις αδύναμα θύματά της

Από το χάος κυριευμένοι

Μας καταπίνει η γκρι σκιά της

 

Εμείς θύματα των αισθήσεων

Ανεξέλεγκτων συναισθημάτων

Σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων

Παραπλανητικών αρωμάτων

 

Θύματα εσφαλμένης λογικής

Ανεξέλεγκτης πληροφορίας

Και τραγικοί αφελείς μάρτυρες

Της λάθος γραμμένης ιστορίας

 

Τα θερμά κάνουμε θερμότερα

και τα ψυχρά ακόμα πιο ψυχρά

πια βλέπουμε τα περισσότερα

με χάος και άγνοια αγκαλιά

 

Ένα χάος μη δημιουργικό

που δεν μπορεί να μας εξελίξει

αλλά, μάλιστα καταστροφικό

που στη σύγχυσή μας θα μας πνίξει

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΥΓΗ

Tης μαθήτριας Μακρή Νίκης

 

Τα ψηλά δεντράκια χάθηκαν

Σκοτείνιασε ο λαμπρός ήλιος

Ωραία άνθη μαράθηκαν

Όταν μαράθηκε εκείνος

 

Νιαούρισαν οι γάτες έξω

Μία σαν μαύρη μελωδία

Που έμοιαζε στο μαύρο πέπλο

Που σκέπασε την εκκλησία

 

Ήτανε πάντα φωτός πηγή

Μα τον κατάπιε το σκοτάδι

Σε μια τελευταία αυγή

Και ένα τελευταίο βράδυ

 

Μαζί με κείνη την ανάσα

Έφυγε του τόπου η χαρά

Και των παλιών στιγμών η ταράτσα

Στο πένθος δε δίνει γιατρειά

 

Γιατρειά δε δίνει ο χρόνος

Ούτε η ωραία τελετή

Και της γυναίκας του ο πόνος

Θα την στείλει να τα βρει εκεί

 

ΜΝΗΜΗ

Tης μαθήτριας Μακρή Νίκης

 

Χίλια δυο λάθη

χίλιες δυο φωνές

μέσα στο σκοτάδι

ώριμες, παιδικές

 

Άνθρωποι χάθηκαν

κι έμειναν στο χτες

άνθρωποι κάηκαν

σε άδειες φωτιές

 

Θλιβερό τραγούδι

και θλιβερή φωνή

άρχισε να σβήνει

να γίνεται σιωπή

 

Η μεγάλη θλίψη

μακρινή φαντάζει

ξέχασαν την κρίση

η μνήμη κουράζει

 

Ξέχασαν το κλάμα

τ’ αδέλφια που θρηνούν

θυμούνται μονάχα

τον τρόπο να ξεχνούν

 

Η ΕΙΚΟΝΑ

της μαθήτριας Ζερβίδου Ειρήνης

 

Φθορά, ψυχρό και απρόσωπο

όλα συνδυασμένα

ο νους του ανθρώπου και η ψυχή

Πολύ πιο μπερδεμένα

 

Μα αν σε βάθος ερευνήσεις

την ψυχή αυτού του ανθρώπου

την επικριτικότητα αφανίσεις

με κάποιον περίεργο τρόπο

 

Την οικειότητα θα βρεις

εξίσου τη συμπόνια

ένα συναίσθημα συγκίνησης

όπως προσδίδει η εικόνα

 

Άρα ο νους και η ψυχή

τι θυμίζουν τελικά;

Κάτι ψυχρό μουντό και απρόσωπο

ή κάτι παραπάνω από αυτά;

 

ΜΗ ΜΕ ΚΡΙΝΕΙΣ

Της μαθήτριας Παρασκευά Εύας

 

Αγχώνομαι όταν γράφω ποιήματα

Αγχώνομαι για τον αν θα σου αρέσουν

Αγχώνομαι γενικά για το αν αρέσω

Αγχώνομαι για το πώς με βλέπεις

Αγχώνομαι όταν με κοιτάς

Μη με κοιτάς

Δε θέλω να ασχολείσαι μαζί μου

Ή μάλλον αυτό θέλω

Ή και όχι…

Αγχώνομαι γιατί είμαι αναποφάσιστη

Αγχώνομαι γιατί σκέφτομαι πολύ

Αγχώνομαι γιατί σκέφτομαι πολύ για σένα ενώ εσύ δε σκέφτεσαι για μένα

Αγχώνομαι για το πού πάω

Αγχώνομαι γιατί δεν είμαι ασφαλής

Αγχώνομαι γιατί νομίζω πως μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου

Αγχώνομαι γιατί μάλλον αυτό δεν ισχύει

Γιατί δεν ισχύει:

Δεν είμαι δυνατή;

Μάλλον όχι τόσο όσο αυτός που θέλει να με γυρίσει σπίτι, για να είμαι ασφαλής

Μα… το είπα και πριν

Δεν είμαι ασφαλής

Ή μάλλον δε νιώθω ασφαλής

Αγχώνομαι για τους φίλους μου

Ακόμα και γι αυτούς που δεν πιστεύουν ότι τους σκέφτομαι

Αγχώνομαι και για αυτούς που δεν είναι φίλοι μου

Ή που ήταν κάποτε και τώρα όχι

Αγχώνομαι για μένα

Αγχώνομαι που δεν είμαι αγχώδης

Αγχώνομαι που δεν βρίσκω εμένα σε κάποιον άλλον

Ή μάλλον αυτό δεν θα ήταν λογικό να συμβεί

Εγώ όμως θα ήθελα να συμβεί

Γιατί εγώ είμαι τέλεια

Ή νομίζω πως είμαι τέλεια

Ή απλά θέλω να νιώθω τέλεια…

Μη με κρίνεις

 

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ

Της μαθήτριας Τέζα Χρυσσιάνας

 

Χάος! Όπου κι αν δω υπάρχει χάος!

Και εγώ μέσα σε αυτό παλεύω

Παλεύω να σωθώ!

Κι ο κόσμος γύρω κοιτά

Μόνον κοιτά και κρίνει,

με ένα βλέμμα απρόσωπο κι απάνθρωπο

που κανείς δεν καταλαβαίνει το γιατί.

Γιατί: Γιατί άραγε ο κόσμος είναι τόσο κακός;

Χάος μέσα μου! Χάος κι έξω μου!

Και εγώ μέσα σε όλα αυτά πρέπει να βρω ισορροπία

Μα αξίζει άραγε να ασχοληθώ;

 

ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ…

Του μαθητή Τσελέπη Στράτου

 

Είναι κάποιες μέρες που νιώθεις τη γαλήνη

να πολεμά, να μάχεται, να σκοτώνει την οδύνη.

 

Είναι κάποιες μέρες που νιώθεις την ηρεμία

που είναι και αυτή έτοιμη να διώξει τη δυστυχία.

 

Όμως είναι κάποιες μέρες που έρχεται φθορά

που σου στερεί τα όνειρα και σου κόβει τα φτερά.

 

Είναι κάποιες μέρες που σε κυνηγάει η ταραχή

λες και είναι έτοιμη να σου στοιχειώσει τη ζωή.

 

ΦΘΟΡΑ

Της μαθήτριας Φακή Κέλλυς

 

Φθορά είναι η οργή

συσσωρευμένη μέσα

στο σώμα μιας γυναίκας.

Φθορά είναι το χάος

των πινελιών, σκιών και γραμμών

που πνίγουν την κοπέλα

σε έναν χείμαρρο χρωμάτων.

Υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί:  Αναστασιλάκη Παναγιώτα, Φιλόλογος, Αναστασία Μήκα, Φιλόλογος.


Αριστοτέλειο Εκπαιδευτήριο

 

Ο πρώτος και τελευταίος χορός

Το λιμάνι της ψυχής μου το βρήκα στα χείλη σου

Σε κύματα συναισθηµάτων η καρδιά πλέει

Κάτω από΄ το φως του φεγγαριού μια σπίθα γεννιέται

Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια και εμείς βρισκόμασταν στην απόλυτη γαλήνη.

Ο µοναδικός παράδεισος που επιθυμώ είναι η αγκαλιά σου.

Οι πύλες της καρδιάς μου άνοιξαν το πρώτο μας αυτό βράδυ.

Να το ξανά εκείνο το ακατανόμαστο συναίσθηµα που μου πυροδοτεί το έντονο

άγγιγμα σου.

Το χάδι της συνάντησης σταματάει τον χρόνο.

Εσύ άλωσες το κάστρο της ψυχής µου και με τον πρώτο τον χορό παραδόθηκα σε

Εσένα.

Χορεύοντας σαν να είναι η πρώτη φορά, άγνωστα συναισθήµατα ανθίζουν.

'Ενα έντονο φως γεννιέται στα σκοτεινά µέρη της ψυχής μου.

Κοιτώντας τον έναστρο ουρανό, ένα αστέρι ξεχώρισε, το πιο λαµπερό, το πιο

θελκτικό, το πιο γλυκό.

Σαν τον καυτό ήλιο αδιάκοπα με προστατεύεις και με την πρώτη ηλιαχτίδα κάτι

πρωτόγνωρο ανθίζει.

Μέσα στο σκοτάδι και στην μονοτονία της ζωής, εμφανίστηκες εσύ σαν τσουνάμι

στην ψυχή μου

Με ένα σου φιλί τώρα πετώ μακριά.

Σε κοίταξα στα μάτια πριν καν με ακουμπήσεις τον κόσμο είδα γύρω σου και του

ηλίου τη δύση.

Νιώθω πως όλος ο κόσμος μου θα γκρεμιστεί αν αυτή η αγκαλιά γίνει πλέον μια

Ανάμνηση.

 

5ο Λύκειο Σερρών

Ο ιχνηλάτης ποιητής

 

Σου πήραν την ελευθερία

σαν πουλί μέσα στο κελί; 

Η σκέψη μέσα από τα μπλε

σα θάνατος μου μοιάζει.

Βαρύ και το σεντόνι που κρατώ

με τη νεκροκεφαλή να με κοιτάζει.

Μα τότε γίνε ποιητής,

άνοιξε τα φτερά σου

πάνω από κάθε κορφή,

γιατί εσύ που ξέρεις τι θα πει ζωή,

ξέρεις ότι πέρα από τα δεσμά και το κατεστημένο

κρύβεται πάντα και ένα θέλω

 

Ταξιδεύει η ψυχή

σκυμμένη, σκεπτική, χωρίς φωνή

χωρίς προκαθορισμένη διαδρομή

χωρίς να ξέρω πού θα βγει.

 

Μα τότε γίνε ποιητής,

και σαν ιχνηλάτης πάνω στη γη

αναζητώντας την αληθινή ψυχή,

θα προσπεράσεις τα κρανία

και θ’ ακολουθήσεις μια πορεία

μ’ ελπίδα για την κοινωνία.

 

Τη μοίρα μου δεν αφήνω στην τύχη της πια, 

αρχίζω και ψάχνω τι θα κάνω μετά. 

Με τα χέρια μου σκάβω, σηκώνω, τραβώ 

τα δεσμά μου να σπάσω

ιχνηλάτης να γίνω 

έναν σκοπό, για να βρω.

 

Ομάδα μαθητών:

Αντώνης Ζάπριος Γ1

Φωτεινός Παπαϊωάννου Γ2

Δαμιανή Γεωργιάδου Γ1

Στέλλα Δούζη Γ1

Κατερίνα Θεοδωρακάκου Γ1

Υπεύθυνες καθηγήτριες: Καραθανάση Μαρία, Γεωργίου Αθηνά

 

2ο Λύκειο Σερρών

Snow White’s Darkness

 

Κάπου εκεί στο δάσος

πεσμένη μια Χιονάτη.

Δίπλα της ένα σάπιο μήλο

Εκεί που το λευκό συναντά το σκοτεινό.

Και η Χιονάτη σκοτεινιάζει.

Τρέχει να προλάβει τώρα,

πριν εξαντληθούν οι μέρες.

Γύρισε την κλεψύδρα, πέρασε η στιγμή,

θέλει να την νιώσει, να την αισθανθεί

Ο χρόνος γρήγορα κυλάει

και περνάνε οι εποχές,

για κανέναν δε γυρνάει.

Πότε πέρασε το χθες;

Φοβάται πως η ζωή της δεν θα είναι σαν αυτή του μαρμάρου.

Φοβάται πως ποτέ δε θα είναι όπως είναι τώρα.

Θα αλλάξει.

Όπως ο Ντόριαν Γκρέι, θέλει να μείνει πάντα νέα...

υγιής.

Φοβάται την αλλαγή.

Δε θα είναι ποτέ τόσο τέλεια, όσο το μάρμαρο.

Τόσο λαμπερή, τόσο ιδανική, τόσο μη ανθρώπινη.

Καθώς μεγαλώνει τα όνειρά της μικραίνουν

Καθώς μεγάλωνε συνειδητοποιεί....

Και οι ευκαιρίες χάνονται.

Τα όνειρα χάνονται.

Ο χρόνος περνάει,

η Χιονάτη γερνά...

Το φως του ήλιου θα σβήσει ή όχι;

Η φθορά του χρόνου είναι μικρή ή μεγάλη;

 

Ο θάνατος , η μόνη βεβαιότητα

και το αίτιο, η φθορά.

Τι είναι αυτό που ο άνθρωπος έχει όταν γεννιέται;

Τι είναι αυτό που ο άνθρωπος χάνει όταν πεθαίνει;

Μήπως οι παιδικές χαρές και τα έγχρωμα μυστήρια,

που ένα ένα αποκαλύπτονται στον πιο εξαντλητικό χορό;

Μήπως οι πρώτοι εφηβικοί έρωτες

που της ξεχειλίζουν την καρδιά μέχρι να μην αντέχει άλλο πια;

Μάλλον είναι εκείνη η κρίση που παθαίνει

όταν τα γόνατά της πονούν και ψάχνει

ανάμεσα σε χιλιάδες προσωπεία,

το δικό της.

Μπορεί να είναι εκείνο το συναίσθημα απόγνωσης

στις τελευταίες της πνοές,

που συνειδητοποιεί

πως όταν μαθαίνει ότι το είχε, το έχει ήδη χάσει.

Είναι εκείνο που τρέχει και κυνηγά.

Αλλά ποτέ της δεν θα το φτάσει.

 

Το ποίημα της ομάδας του σχολείου μας γράφτηκε συνεργατικά και διαβάστηκε από την μαθήτρια της Α' Σωτηρία Σαββοπούλου.

Υπεύθυνες καθηγήτριες:

Κατερίνα Βλασιαδου,

Τάνια Ζουρνατζή,

Φανή Κεχαγιά,

Νανά Κουρτίδου,

Γιούλη Μπόλλα,

Λία Τερζούδη

Αρετή Χρήτη


1ο ΓΕΛ ΣΕΡΡΩΝ


ΓΥΝΑΙΚΑ

Στο φως σου χάνεται η αγάπη των ματιών σου

κόκκινο το αίμα,κόκκινο το πάθος,πορφύρα,κουφάρι της ψυχής σου

Σκοτάδι ο άνεμος,θάνατος η καρδιά

Αγάπη,Έρωτας,Έγκλημα,Φυλακή των σπλάχνων σου

Κόκκινη φλόγα,ένα μεγάλο σφάλμα

μαχαίρι στην καρδιά,στου πάθους το αλώνι σιγοκαίει ένα κλάμα

Η μνήμη του νεκρού πορφύρα και αίμα στα μάτια της

θλίψη της λάθος στιγμής του πόθου σφάλμα

Γυναίκα,ένα πλάσμα γεμάτο συναισθήματα

που κάθε στιγμή μπορούν να την πληγώσουν.

Γυναίκα καλλιτέχνης της ζωής

αλλά και Μούσα της αγάπης

Τι κι αν πάντα απομένει κάπου εκεί προς την καρδιά

μια ρωγμή βαθιά ανοιγμένη και σπασμένα δυο φτερά

Μπόρεσαν να την κάνουν να σωπάσει

αλλά δεν κατάφεραν να αλλάξουν την αλήθεια της

Το κόκκινο βαθιά στα μάτια της χτυπά

κοιτάει ψηλά στον ουρανό τα λόγια του μετρά

και σαν ο ήλιος ξεπροβάλλει

η θλίψη της την διαπερνά.

Γυναίκα εσύ, πηγή του κόσμου όλου.


Συντακτική ομάδα μαθητριών:

Αντωνίου Γεωργίας

Άτσαλου Μυρτώ

Γεωργιάδου Χρύσας

Δούκα Σοφία

Καραντινίδου Αναστασία

Οικονόμου Φωτεινή

Πάππου Νικολέτα

Πάσχου Ελεάνα

Τσεπελή Αντωνία

Τσεπελή Μελίνα

Χριστοφορίδου Ηλέκτρα

ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΕΣ:

Κίτσιου Ελένη-Στόικου Έλενα



0 σχόλια
1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης. Σέρρες, 23 έως 26 Νοεμβρίου 2023

0 σχόλια

 Ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Νομού Σερρών διοργανώνει και σας προσκαλεί στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης στις Σέρρες (23 έως 26 Νοεμβρίου 2023).


_________________________________________________________________________

Οι Ποιητές και Ποιήτριες που συμμετέχουν στα Workshops  με τους μαθητές των σχολείων της πόλης μας

Claus Ankersen (Δανία)


Philip Meersman (Βέλγιο)


Selahattin Yolgiden (Τουρκία)


Μαρία Λαϊνά


Χρήστος Κούκης


Χλόη Κουτσουμπέλη


Κώστας Κρεμμύδας


Τριαντάφυλλος Κωτόπουλος


Κώστας Θ. Ριζάκης


Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη



_________________________________________________________________________

Οι Ποιητές και Ποιήτριες που συμμετέχουν στο Φεστιβάλ

Γιώργος Αλισάνογλου


Παναγιώτης Αργυρόπουλος



Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου


Σύλβα Γάλβα


Βάλια Γκέντσου




Κατερίνα Γκιουλέκα


Γιώργος Δελιόπουλος


Ελένη Δημητριάδου Ευφραιμίδου

 


Αφροδίτη Διαμαντοπούλου


Κλεονίκη Δρούγκα


Ιωάννα Ευθυμιάδου


Ξανθίππη Ζαχοπούλου


Διονυσία Ζήκα


Χρυσάνθη Ιακώβου


Ειρήνη Ιωαννίδου


Κωνσταντίνος Καλοποδάς


Αλκμήνη Καισαρίδου


Φωτεινή Καπελλάκη


Καραθανάση Μαρία

Αναστασία Καραογλάνη


Ανδρέας Καρακόκκινος


Χριστίνα Καραντώνη


Δώρα Κασκάλη


Πασχάλης Κατσίκας


‘Eλσα Κορνέτη


Δημήτρης Π. Κρανιώτης


Κατερίνα Λιάτζουρα


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Αγγέλα Μαντιού


Αγγελής Μαριανός


Αλεξάνδρα Μπακονίκα


Μπανά Πολύνα


Κωνσταντίνος Μπούρας


Μαργαρίτα Παπαγεωργίου


Δημήτρης Παπακωνσταντίνου


Ελένη Α. Σακκά


Αντώνης Δ. Σκιαθάς


Ελένη Τζατζιμάκη


Τρούλη Γεωργία


Λίλια Τσούβα


Ρία Φελεκίδου


Δήμος Χλωπτσιούδης


Δήμητρα Χατζηκυριακίδου



 

ΣΙΡΙΣ - SIRIS Copyright © 2008 Black Brown Art Template by Ipiet's Blogger Template