η ψυχή συλλογάται.
αλλοτρίωτη στο χρόνο.
αρχή δίχως τέλος.
τις δικές μου λέξειςζητώντας διέξοδο στα σκοτεινά.
γράφουν προβλήματα διλήμματα.
για να γλιτώσεις από τον ήχο των βομβών.
Σε ακούω - με προσοχή ακούω.
μα με νιώθουν .
την οπτική του πρέπει να διαλέγει .
η γέννα βουβή βαθιά λυτρωτική .
Τότε πια το μολύβι πέφτει .
φωνάζουν "η ζωή είναι το πιο μεγάλο ποίημα. "
για σένα, Άνθρωπε.
Για σένα.
Για να ονειρεύεσαι.
από την πραγματικότητα.
σε δρόμους και κόσμους μαγικούς.
Στη θάλασσα του Καββαδία.
Στην αγορά του Καφταντζή.
Στο όσο μπορείς του Καβάφη.
της απελευθέρωσης.
το φάρμακο που γιατρεύει την καρδιά.
ως δώρο ανεκτίμητης αξίας.
και να θεριέψω.
στα απλά και καθημερινά.
Στη σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.
Σ’ ένα πρωινό του κρύου χειμώνα.
σ’ ένα γλυκό βραδινό.
δίχως να ανησυχούν για το αύριο.
κάτω από τη βροχή.
μέσα από τις λέξεις.
του γαλανού ουρανού.
της θάλασσας του Ελύτη.
τις πιο βαθιές σου επιθυμίες.
Σε καθησυχάζω.
Σε ακούω.
Σου μιλώ, δεν είσαι μόνος.
Σου δείχνω τον δρόμο.
που ήθελες να βιώσεις ως παιδί.
τη βρήκες παράλογη.
βλέπεις πιο καθαρά.
σε τούτον τον κόσμο.
Μέσα μου χάνεσαι.
Είμαι η Μελωδία.
Η Ευαισθησία.
Είμαι το Πάθος.
Η Ιδέα, η Επιθυμία.
Είμαι η Φωνή, η Κραυγή.
Παίρνω ΖΩΗ.
Αιωνόβιοι χρυσοθήρες οι ποιητές.
Σκάβουν στα σκοτεινά χάη και στα ανήλιαγα για εντόσθια
αισθήματα.
Μες στις σπηλιές του νου και τις αβύσσους περνά η ζωή τους..
Αναζητούν το ελάχιστο.
Σκουπίδια, πέτρες κι απορρίμματα, κλαδιά και φύλλα
μουχλιασμένα.
Και εκείνοι σκάβουν πιο βαθιά..
Γράμματα ουράνια σώματα φέρνουν κοντά τους τις Ιδέες.
Ένα χαμόγελο αχνοφέγγει τώρα στα κουρασμένα τους πρόσωπα..
4ο Λύκειο Σερρών
ΑΣΤΕΡΙΑ
Της μαθήτριας Μακρή Νίκης
Ένα παιδί
κοιτάει τ’ αστέρια
Σκέφτεται τι
να υπάρχει εκεί
Γεμάτο με
όνειρα και γέλια
Κάνει στο
πεφταστέρι μια ευχή
Βλέπει
τ’ αστέρια ένας έφηβος
Αλλά τόσο δεν
τον απασχολούν
Να κλειστεί
σπίτι είναι έτοιμος
Μα θα
ανεβάσει στόρυ να τα δουν
Βλέπει
τ’ αστέρια ένας μεγάλος
Αλλά
ταυτόχρονα δεν τα βλέπει
Στο μυαλό
του ο ουρανός άλλος
Γεμάτος με
ευθύνες και «πρέπει»
Μεγαλώνοντας
άλλος ο κόσμος
Φαντάζει πιο
δύσκολη η ζωή
Αλλά της
ευτυχίας ο τρόπος
Είναι να τη
βλέπουμε σαν παιδί
ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ
ΤΕΧΝΗ
Tης
μαθήτριας Μακρή Νίκης
Το μυαλό
τέχνη αφηρημένη
Εμεις
αδύναμα θύματά της
Από το χάος
κυριευμένοι
Μας
καταπίνει η γκρι σκιά της
Εμείς θύματα
των αισθήσεων
Ανεξέλεγκτων
συναισθημάτων
Σε έναν
κόσμο ψευδαισθήσεων
Παραπλανητικών
αρωμάτων
Θύματα
εσφαλμένης λογικής
Ανεξέλεγκτης
πληροφορίας
Και τραγικοί
αφελείς μάρτυρες
Της λάθος
γραμμένης ιστορίας
Τα θερμά
κάνουμε θερμότερα
και τα ψυχρά
ακόμα πιο ψυχρά
πια βλέπουμε
τα περισσότερα
με χάος και
άγνοια αγκαλιά
Ένα χάος μη
δημιουργικό
που δεν
μπορεί να μας εξελίξει
αλλά,
μάλιστα καταστροφικό
που στη
σύγχυσή μας θα μας πνίξει
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ
ΑΥΓΗ
Tης
μαθήτριας Μακρή Νίκης
Τα ψηλά
δεντράκια χάθηκαν
Σκοτείνιασε
ο λαμπρός ήλιος
Ωραία άνθη
μαράθηκαν
Όταν μαράθηκε
εκείνος
Νιαούρισαν
οι γάτες έξω
Μία σαν
μαύρη μελωδία
Που έμοιαζε
στο μαύρο πέπλο
Που σκέπασε
την εκκλησία
Ήτανε πάντα
φωτός πηγή
Μα τον
κατάπιε το σκοτάδι
Σε μια
τελευταία αυγή
Και ένα
τελευταίο βράδυ
Μαζί με
κείνη την ανάσα
Έφυγε του
τόπου η χαρά
Και των
παλιών στιγμών η ταράτσα
Στο πένθος
δε δίνει γιατρειά
Γιατρειά δε
δίνει ο χρόνος
Ούτε η ωραία
τελετή
Και της
γυναίκας του ο πόνος
Θα την
στείλει να τα βρει εκεί
ΜΝΗΜΗ
Tης
μαθήτριας Μακρή Νίκης
Χίλια δυο
λάθη
χίλιες δυο
φωνές
μέσα στο
σκοτάδι
ώριμες, παιδικές
Άνθρωποι
χάθηκαν
κι έμειναν
στο χτες
άνθρωποι
κάηκαν
σε άδειες
φωτιές
Θλιβερό
τραγούδι
και θλιβερή
φωνή
άρχισε να
σβήνει
να γίνεται
σιωπή
Η μεγάλη
θλίψη
μακρινή
φαντάζει
ξέχασαν την
κρίση
η μνήμη
κουράζει
Ξέχασαν το
κλάμα
τ’ αδέλφια
που θρηνούν
θυμούνται
μονάχα
τον τρόπο να
ξεχνούν
Η ΕΙΚΟΝΑ
της
μαθήτριας Ζερβίδου Ειρήνης
Φθορά, ψυχρό
και απρόσωπο
όλα
συνδυασμένα
ο νους του
ανθρώπου και η ψυχή
Πολύ πιο
μπερδεμένα
Μα αν σε
βάθος ερευνήσεις
την ψυχή
αυτού του ανθρώπου
την
επικριτικότητα αφανίσεις
με κάποιον
περίεργο τρόπο
Την
οικειότητα θα βρεις
εξίσου τη
συμπόνια
ένα
συναίσθημα συγκίνησης
όπως
προσδίδει η εικόνα
Άρα ο νους
και η ψυχή
τι θυμίζουν
τελικά;
Κάτι ψυχρό
μουντό και απρόσωπο
ή κάτι
παραπάνω από αυτά;
ΜΗ ΜΕ
ΚΡΙΝΕΙΣ
Της
μαθήτριας Παρασκευά Εύας
Αγχώνομαι
όταν γράφω ποιήματα
Αγχώνομαι
για τον αν θα σου αρέσουν
Αγχώνομαι
γενικά για το αν αρέσω
Αγχώνομαι
για το πώς με βλέπεις
Αγχώνομαι
όταν με κοιτάς
Μη με κοιτάς
Δε θέλω να
ασχολείσαι μαζί μου
Ή μάλλον
αυτό θέλω
Ή και όχι…
Αγχώνομαι
γιατί είμαι αναποφάσιστη
Αγχώνομαι
γιατί σκέφτομαι πολύ
Αγχώνομαι
γιατί σκέφτομαι πολύ για σένα ενώ εσύ δε σκέφτεσαι για μένα
Αγχώνομαι
για το πού πάω
Αγχώνομαι
γιατί δεν είμαι ασφαλής
Αγχώνομαι
γιατί νομίζω πως μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου
Αγχώνομαι
γιατί μάλλον αυτό δεν ισχύει
Γιατί δεν
ισχύει:
Δεν είμαι
δυνατή;
Μάλλον όχι
τόσο όσο αυτός που θέλει να με γυρίσει σπίτι, για να είμαι ασφαλής
Μα… το είπα
και πριν
Δεν είμαι
ασφαλής
Ή μάλλον δε
νιώθω ασφαλής
Αγχώνομαι
για τους φίλους μου
Ακόμα και γι
αυτούς που δεν πιστεύουν ότι τους σκέφτομαι
Αγχώνομαι
και για αυτούς που δεν είναι φίλοι μου
Ή που ήταν
κάποτε και τώρα όχι
Αγχώνομαι
για μένα
Αγχώνομαι
που δεν είμαι αγχώδης
Αγχώνομαι
που δεν βρίσκω εμένα σε κάποιον άλλον
Ή μάλλον
αυτό δεν θα ήταν λογικό να συμβεί
Εγώ όμως θα
ήθελα να συμβεί
Γιατί εγώ
είμαι τέλεια
Ή νομίζω πως
είμαι τέλεια
Ή απλά θέλω
να νιώθω τέλεια…
Μη με
κρίνεις
ΓΙΑ ΤΟΝ
ΠΙΝΑΚΑ
Της
μαθήτριας Τέζα Χρυσσιάνας
Χάος! Όπου
κι αν δω υπάρχει χάος!
Και εγώ μέσα
σε αυτό παλεύω
Παλεύω να
σωθώ!
Κι ο κόσμος
γύρω κοιτά
Μόνον κοιτά
και κρίνει,
με ένα
βλέμμα απρόσωπο κι απάνθρωπο
που κανείς
δεν καταλαβαίνει το γιατί.
Γιατί: Γιατί
άραγε ο κόσμος είναι τόσο κακός;
Χάος μέσα
μου! Χάος κι έξω μου!
Και εγώ μέσα
σε όλα αυτά πρέπει να βρω ισορροπία
Μα αξίζει
άραγε να ασχοληθώ;
ΕΙΝΑΙ
ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ…
Του μαθητή
Τσελέπη Στράτου
Είναι
κάποιες μέρες που νιώθεις τη γαλήνη
να πολεμά,
να μάχεται, να σκοτώνει την οδύνη.
Είναι
κάποιες μέρες που νιώθεις την ηρεμία
που είναι
και αυτή έτοιμη να διώξει τη δυστυχία.
Όμως είναι
κάποιες μέρες που έρχεται φθορά
που σου
στερεί τα όνειρα και σου κόβει τα φτερά.
Είναι
κάποιες μέρες που σε κυνηγάει η ταραχή
λες και
είναι έτοιμη να σου στοιχειώσει τη ζωή.
ΦΘΟΡΑ
Της
μαθήτριας Φακή Κέλλυς
Φθορά είναι
η οργή
συσσωρευμένη
μέσα
στο σώμα
μιας γυναίκας.
Φθορά είναι
το χάος
των
πινελιών, σκιών και γραμμών
που πνίγουν
την κοπέλα
σε έναν
χείμαρρο χρωμάτων.
Υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί: Αναστασιλάκη Παναγιώτα, Φιλόλογος, Αναστασία Μήκα, Φιλόλογος.
Αριστοτέλειο
Εκπαιδευτήριο
Ο πρώτος
και τελευταίος χορός
Το λιμάνι
της ψυχής μου το βρήκα στα χείλη σου
Σε κύματα
συναισθηµάτων η καρδιά πλέει
Κάτω από΄ το
φως του φεγγαριού μια σπίθα γεννιέται
Ο ουρανός
ήταν γεμάτος αστέρια και εμείς βρισκόμασταν στην απόλυτη γαλήνη.
Ο µοναδικός
παράδεισος που επιθυμώ είναι η αγκαλιά σου.
Οι πύλες της
καρδιάς μου άνοιξαν το πρώτο μας αυτό βράδυ.
Να το ξανά
εκείνο το ακατανόμαστο συναίσθηµα που μου πυροδοτεί το έντονο
άγγιγμα σου.
Το χάδι της
συνάντησης σταματάει τον χρόνο.
Εσύ άλωσες
το κάστρο της ψυχής µου και με τον πρώτο τον χορό παραδόθηκα σε
Εσένα.
Χορεύοντας
σαν να είναι η πρώτη φορά, άγνωστα συναισθήµατα ανθίζουν.
'Ενα έντονο
φως γεννιέται στα σκοτεινά µέρη της ψυχής μου.
Κοιτώντας
τον έναστρο ουρανό, ένα αστέρι ξεχώρισε, το πιο λαµπερό, το πιο
θελκτικό, το
πιο γλυκό.
Σαν τον
καυτό ήλιο αδιάκοπα με προστατεύεις και με την πρώτη ηλιαχτίδα κάτι
πρωτόγνωρο
ανθίζει.
Μέσα στο
σκοτάδι και στην μονοτονία της ζωής, εμφανίστηκες εσύ σαν τσουνάμι
στην ψυχή
μου
Με ένα σου
φιλί τώρα πετώ μακριά.
Σε κοίταξα
στα μάτια πριν καν με ακουμπήσεις τον κόσμο είδα γύρω σου και του
ηλίου τη
δύση.
Νιώθω πως
όλος ο κόσμος μου θα γκρεμιστεί αν αυτή η αγκαλιά γίνει πλέον μια
Ανάμνηση.
5ο
Λύκειο Σερρών
Ο
ιχνηλάτης ποιητής
Σου πήραν την
ελευθερία
σαν πουλί
μέσα στο κελί;
Η σκέψη μέσα
από τα μπλε
σα θάνατος
μου μοιάζει.
Βαρύ και το
σεντόνι που κρατώ
με τη
νεκροκεφαλή να με κοιτάζει.
Μα τότε γίνε
ποιητής,
άνοιξε τα
φτερά σου
πάνω από
κάθε κορφή,
γιατί εσύ
που ξέρεις τι θα πει ζωή,
ξέρεις ότι
πέρα από τα δεσμά και το κατεστημένο
κρύβεται
πάντα και ένα θέλω
Ταξιδεύει η
ψυχή
σκυμμένη,
σκεπτική, χωρίς φωνή
χωρίς
προκαθορισμένη διαδρομή
χωρίς να
ξέρω πού θα βγει.
Μα τότε γίνε
ποιητής,
και σαν
ιχνηλάτης πάνω στη γη
αναζητώντας
την αληθινή ψυχή,
θα
προσπεράσεις τα κρανία
και θ’
ακολουθήσεις μια πορεία
μ’ ελπίδα
για την κοινωνία.
Τη μοίρα μου
δεν αφήνω στην τύχη της πια,
αρχίζω και
ψάχνω τι θα κάνω μετά.
Με τα χέρια
μου σκάβω, σηκώνω, τραβώ
τα δεσμά μου
να σπάσω
ιχνηλάτης να
γίνω
έναν σκοπό,
για να βρω.
Ομάδα μαθητών:
Αντώνης Ζάπριος Γ1
Φωτεινός Παπαϊωάννου Γ2
Δαμιανή Γεωργιάδου Γ1
Στέλλα Δούζη Γ1
Κατερίνα Θεοδωρακάκου Γ1
Υπεύθυνες καθηγήτριες: Καραθανάση Μαρία, Γεωργίου Αθηνά
2ο
Λύκειο Σερρών
Snow
White’s Darkness
Κάπου εκεί
στο δάσος
πεσμένη μια
Χιονάτη.
Δίπλα της
ένα σάπιο μήλο
Εκεί που το
λευκό συναντά το σκοτεινό.
Και η
Χιονάτη σκοτεινιάζει.
Τρέχει να
προλάβει τώρα,
πριν
εξαντληθούν οι μέρες.
Γύρισε την
κλεψύδρα, πέρασε η στιγμή,
θέλει να την
νιώσει, να την αισθανθεί
Ο χρόνος
γρήγορα κυλάει
και περνάνε
οι εποχές,
για κανέναν
δε γυρνάει.
Πότε πέρασε
το χθες;
Φοβάται πως
η ζωή της δεν θα είναι σαν αυτή του μαρμάρου.
Φοβάται πως
ποτέ δε θα είναι όπως είναι τώρα.
Θα αλλάξει.
Όπως ο
Ντόριαν Γκρέι, θέλει να μείνει πάντα νέα...
υγιής.
Φοβάται την
αλλαγή.
Δε θα είναι
ποτέ τόσο τέλεια, όσο το μάρμαρο.
Τόσο
λαμπερή, τόσο ιδανική, τόσο μη ανθρώπινη.
Καθώς
μεγαλώνει τα όνειρά της μικραίνουν
Καθώς
μεγάλωνε συνειδητοποιεί....
Και οι
ευκαιρίες χάνονται.
Τα όνειρα
χάνονται.
Ο χρόνος
περνάει,
η Χιονάτη
γερνά...
Το φως του
ήλιου θα σβήσει ή όχι;
Η φθορά του
χρόνου είναι μικρή ή μεγάλη;
Ο θάνατος ,
η μόνη βεβαιότητα
και το
αίτιο, η φθορά.
Τι είναι
αυτό που ο άνθρωπος έχει όταν γεννιέται;
Τι είναι
αυτό που ο άνθρωπος χάνει όταν πεθαίνει;
Μήπως οι
παιδικές χαρές και τα έγχρωμα μυστήρια,
που ένα ένα
αποκαλύπτονται στον πιο εξαντλητικό χορό;
Μήπως οι
πρώτοι εφηβικοί έρωτες
που της
ξεχειλίζουν την καρδιά μέχρι να μην αντέχει άλλο πια;
Μάλλον είναι
εκείνη η κρίση που παθαίνει
όταν τα
γόνατά της πονούν και ψάχνει
ανάμεσα σε
χιλιάδες προσωπεία,
το δικό της.
Μπορεί να
είναι εκείνο το συναίσθημα απόγνωσης
στις
τελευταίες της πνοές,
που
συνειδητοποιεί
πως όταν
μαθαίνει ότι το είχε, το έχει ήδη χάσει.
Είναι εκείνο
που τρέχει και κυνηγά.
Αλλά ποτέ
της δεν θα το φτάσει.
Το ποίημα της ομάδας του σχολείου μας γράφτηκε συνεργατικά
και διαβάστηκε από την μαθήτρια της Α' Σωτηρία Σαββοπούλου.
Υπεύθυνες καθηγήτριες:
Κατερίνα Βλασιαδου,
Τάνια Ζουρνατζή,
Φανή Κεχαγιά,
Νανά Κουρτίδου,
Γιούλη Μπόλλα,
Λία Τερζούδη
Αρετή Χρήτη
1ο ΓΕΛ ΣΕΡΡΩΝ
ΓΥΝΑΙΚΑ
Στο φως σου χάνεται η αγάπη των ματιών σου
κόκκινο το αίμα,κόκκινο το πάθος,πορφύρα,κουφάρι της ψυχής σου
Σκοτάδι ο άνεμος,θάνατος η καρδιά
Αγάπη,Έρωτας,Έγκλημα,Φυλακή των σπλάχνων σου
Κόκκινη φλόγα,ένα μεγάλο σφάλμα
μαχαίρι στην καρδιά,στου πάθους το αλώνι σιγοκαίει ένα κλάμα
Η μνήμη του νεκρού πορφύρα και αίμα στα μάτια της
θλίψη της λάθος στιγμής του πόθου σφάλμα
Γυναίκα,ένα πλάσμα γεμάτο συναισθήματα
που κάθε στιγμή μπορούν να την πληγώσουν.
Γυναίκα καλλιτέχνης της ζωής
αλλά και Μούσα της αγάπης
Τι κι αν πάντα απομένει κάπου εκεί προς την καρδιά
μια ρωγμή βαθιά ανοιγμένη και σπασμένα δυο φτερά
Μπόρεσαν να την κάνουν να σωπάσει
αλλά δεν κατάφεραν να αλλάξουν την αλήθεια της
Το κόκκινο βαθιά στα μάτια της χτυπά
κοιτάει ψηλά στον ουρανό τα λόγια του μετρά
και σαν ο ήλιος ξεπροβάλλει
η θλίψη της την διαπερνά.
Γυναίκα εσύ, πηγή του κόσμου όλου.
Συντακτική ομάδα μαθητριών:
Αντωνίου Γεωργίας
Άτσαλου Μυρτώ
Γεωργιάδου Χρύσας
Δούκα Σοφία
Καραντινίδου Αναστασία
Οικονόμου Φωτεινή
Πάππου Νικολέτα
Πάσχου Ελεάνα
Τσεπελή Αντωνία
Τσεπελή Μελίνα
Χριστοφορίδου Ηλέκτρα
ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΕΣ:
Κίτσιου Ελένη-Στόικου Έλενα