Ψήφισμα διαμαρτυρίας από τους φιλολόγους του ν.Καβάλας για την ανάθεση του μαθήματος της Ιστορίας .

0 σχόλια
ΨΗΦΙΣΜΑ
Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε με ιδιαίτερη ανησυχία την εξάπλωση
ενός φαινομένου που αφορά στη διδασκαλία της Ιστορίας στα Γυμνάσια και τα
Λύκεια της χώρας μας. Ολοένα και περισσότερο το μάθημα της Ιστορίας ανατίθεται
να διδαχθεί σε μη φιλολογικές ειδικότητες και συγκεκριμένα σε καθηγητές ξένων
φιλολογιών (Αγγλικής, Γαλλικής και Γερμανικής Γλώσσας), σε θεολόγους και
καθηγητές νομικών και πολιτικών επιστημών. Μόνο εφέτος στο Νομό Καβάλας
διδάσκονται εβδομαδιαίως 119 ώρες Ιστορίας από καθηγητές άλλων ειδικοτήτων –
αριθμός που μεταφράζεται σε πάνω από 50 σχολικά τμήματα και 1250 μαθητές.
Ανάλογη, αν όχι δυσμενέστερη, είναι η κατάσταση που επικρατεί στις περισσότερες
περιφέρειες της Ελλάδας. Μάλιστα, σε όχι λίγες περιπτώσεις καθηγητές, κυρίως
ξένων φιλολογιών, διδάσκουν μόνο Ιστορία, καθώς δεν περισσεύει ούτε μια ώρα
ξένης γλώσσας.
Η πρακτική αυτή, όσο και αν μας ξενίζει, δεν είναι παράνομη. Στηρίζεται σε
παλαιότερο νόμο που ανανεώθηκε πρόσφατα (βλ. Φ.Ε.Κ. 1050/3.8.2006 τεύχ. 2 &
«Οδηγίες σχετικά με τις αναθέσεις μαθημάτων στους εκπαιδευτικούς Δ.Ε.»,
ΥΠ.Ε.Π.Θ., 17.11.2008) και επιτρέπει τη δεύτερη ανάθεση της διδασκαλίας του
μαθήματος στις παραπάνω ειδικότητες. Η λογική του νόμου είναι προφανής:
επιδιώκεται να καλυφθούν έκτακτες και δυσαναπλήρωτες ανάγκες σε δυσπρόσιτα
σχολεία, σε σχολεία στα οποία καλούνται ελάχιστοι συνάδελφοι να διδάξουν όλο το
φάσμα των μαθημάτων του ωρολογίου προγράμματος. Δυστυχώς όμως το μέτρο
αυτό φαίνεται ότι σήμερα έχει επεκταθεί παντού, ακόμη και σε σχολεία των
αστικών κέντρων.
Ο λόγος για τον οποίο γίνεται αυτό είναι πρόδηλος: υπάρχει πλεονάζον
διδακτικό προσωπικό καθηγητών κυρίως της Γαλλικής και Γερμανικής Γλώσσας, των
οποίων δεν είναι δυνατό να καλυφθεί ούτε κατά προσέγγιση το υποχρεωτικό
ωράριο με την αποκλειστική διδασκαλία του αντικειμένου τους. Οι αλόγιστοι
διορισμοί, η ανορθολογική διαχείριση του εκπαιδευτικού δυναμικού, η έγκριση
μεταθέσεων και αποσπάσεων που δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες
της περιφέρειας, στην οποία μετακινούνται οι εν λόγω συνάδελφοι, είναι οι κύριοι
παράγοντες που δημιούργησαν το πρόβλημα. Ενδεικτικές του παραλογισμού που
επικρατεί είναι οι περιπτώσεις να υφίσταται οργανική θέση καθηγητή σε σχολείο,
στο οποίο δεν διατίθεται ούτε μια ώρα της ειδικότητάς του, ή να τοποθετούνται σε
ένα σχολείο δύο καθηγητές της ίδιας ειδικότητας, όταν μετά βίας καλύπτεται το
μισό υποχρεωτικό ωράριο του ενός. Δεδομένης της κατάστασης που
διαμορφώθηκε, οι Διευθύνσεις Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης αναζητούν
εναγωνίως τρόπους να «γεμίσουν» το διδακτικό ωράριο των πλεοναζόντων
καθηγητών καταφεύγοντας στην εύκολη και «νομότυπη» λύση της ανάθεσης σε
αυτούς της Ιστορίας. Άλλωστε, με τον τρόπο αυτό δεν επιβαρύνουν το δημόσιο
ταμείο προσλαμβάνοντας φιλολόγους προκειμένου να διδάξουν το μάθημα.
Μετά από έρευνα που πραγματοποιήσαμε στα προγράμματα σπουδών των
σχολών ξένων φιλολογιών και της Νομικής, διαπιστώσαμε ότι καμιά από αυτές δεν
περιλαμβάνει στα υποχρεωτικά της μαθήματα ούτε μια επισκόπηση ελληνικής ή
ευρωπαϊκής ιστορίας. Άλλωστε, εξ όσων γνωρίζουμε, η Ελλάδα αποτελεί τη
μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και όχι μόνο) στην οποία επισήμως η
διδασκαλία της Ιστορίας ανατίθεται σε άσχετες με αυτήν ειδικότητες. Είναι δε
αδιανόητο αυτό που ορισμένοι εκπαιδευτικοί παράγοντες ισχυρίζονται, ότι με λίγες
ώρες επιμόρφωσης μπορεί κανείς να αποκτήσει την επιστημονική και παιδαγωγική
επάρκεια για να διδάξει Ιστορία.
Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι οι συνάδελφοι ξένων φιλολογιών δεν
αναλαμβάνουν ευχαρίστως αυτό το καθήκον. Ουσιαστικά εξαναγκάζονται να
διδάξουν το μάθημα προκειμένου να αποφύγουν τη μετακίνησή τους σε δυο ή τρία
σχολεία. Δεδομένου ότι η Ιστορία είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο μάθημα όχι μόνο σε
γνωστικό επίπεδο αλλά και στη μεθοδολογική και διδακτική του διάσταση,
εισπράττουν τις αναθέσεις αυτές ως βασανιστική ποινή και η διδασκαλία τους
αιωρείται μεταξύ άγνοιας, αμηχανίας και διεκπεραιωτικής διαδικασίας. Έτσι,
προγραμματικοί σκοποί της διδασκαλίας της Ιστορίας, όπως π.χ. η καλλιέργεια
ιστορικής συνείδησης, η ανάπτυξη κριτικής σκέψης ή η επεξεργασία και ερμηνεία
ιστορικών πηγών, ουσιαστικά ακυρώνονται και αναπόφευκτα κυριαρχεί η
παπαγαλία. Το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο η ακύρωση του μαθήματος της Ιστορίας
στην πράξη αλλά και η γενικότερη αποστροφή των νέων προς αυτό.
Για όλους τους παραπάνω λόγους ζητούμε:
1. Την άρση της δεύτερης ανάθεσης του μαθήματος της Ιστορίας από κάθε
άλλη ειδικότητα και την αποκλειστική διδασκαλία του από καθηγητές που
έχουν σπουδάσει Ιστορία.
2. Τον εξορθολογισμό του συστήματος διορισμών, μεταθέσεων και
αποσπάσεων, ώστε οι συνάδελφοι των ξενόγλωσσων ειδικοτήτων να
τοποθετούνται στις περιφέρειες και στις σχολικές μονάδες με βάση τις
πραγματικές εκπαιδευτικές τους ανάγκες. Στο επίπεδο αυτό τα αρμόδια
υπηρεσιακά συμβούλια (ΚΥΣΔΕ και ΠΥΣΔΕ) φέρουν βαρύτατες ευθύνες και
οφείλουν, επιτέλους, να εφαρμόσουν τις κείμενες διατάξεις με αίσθημα
παιδαγωγικής και επιστημονικής ευθύνης.
Χωρίς να εμφορούμαστε από καμιά «συντεχνιακή» λογική και με μοναδικό
μέλημά μας την ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης, απευθύνουμε έκκληση στην
πολιτική και εκπαιδευτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να επανεξετάσει το
ζήτημα.
Καλούμε την Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων, τους Συνδέσμους Φιλολόγων, τους
Σχολικούς Συμβούλους, τα Τμήματα Ιστορίας των ελληνικών Πανεπιστημίων, τους
Φοιτητικούς Συλλόγους, τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων και κάθε
σκεπτόμενο πολίτη είτε να προσυπογράψουν το αίτημά μας είτε να απευθύνουν
ανάλογα ψηφίσματα και αποφάσεις στο Υπουργείο Παιδείας.
Οι φιλόλογοι του Ν. Καβάλας (ονοματεπώνυμο και υπογραφή)

Παρουσίαση του βιβλίου του Δ.Σφακιανάκη, Μαμά, φτάνει πια η παπαγαλία!

0 σχόλια
Την Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010, στις 7.30 μμ, στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών ο συγγραφέας και φιλόλογος Δημήτρης Σφακιανάκης* θα προτείνει τρόπους για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να κινητοποιούν τη σκέψη τους, να παράγουν λόγο, να απεγκλωβίζονται από τη στείρα παπαγαλία και να προσανατολίζονται στο αποτελεσματικό διάβασμα.
Προλογίζει η Τάνια Ζουρνατζή, Πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων ν.Σερρών.
Την παρουσίαση συνδιοργανώνουν ο Σύλλογος Γραμμάτων και Τεχνών, ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Σερρών, τα βιβλιοπωλεία Επικαιρότητα και οι εκδόσεις Μεταίχμιο.

*Ο Δημήτρης Σφακιανάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης και σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διδάσκει ως φιλόλογος σε λύκειο της Δράμας και παράλληλα από το 2003 στο Περιφερειακό Επιμορφωτικό Κέντρο Καβάλας. Έχει εκδώσει βιβλία που εστιάζονται στη γλωσσική διδασκαλία στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση

Βιβλία που θα διαβάσουμε φέτος στην Αναγνωστική μας Λέσχη

0 σχόλια

1. Σκουράτι Αντόνιο, Δάσκαλος και μαθητής, μτφ. Δήμητρα Δότση, εκδόσεις Πόλις, 2010. (δίνει έμφαση στις περίπλοκες σχέσεις ενηλίκων με τους εφήβους αποκαλύπτοντας με οδύνη την άβυσσο που τους χωρίζει, από τη ματιά του επιζήσαντα του μακελειού).
2.  Ντι Μπι Σι Πιέρ,  Βέρνον ο Μικρός θεός ( και αυτό για τη σχολική βία· κέρδισε το 2003 το βραβείο Μπούκερ), Ελληνικά Γράμματα.
3. Φράνκ Μακ Κορτ, Ο δάσκαλος, εκδ. scripta, 2006.
4. Vargas-Liossa Mario, H πόλη και τα σκυλιά, Καστανιώτης, 2009 [Oι πρωταγωνιστές σε μια  σχολή "ευελπίδων"]. Επίκαιρος και λόγω του πρόσφατου βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας.
5. Kόου Tζόναθαν, H λέσχη των τιποτένιων, μτφρ. Γιώργος Tσακνιάς, εκδ. 
Πόλις, Aθήνα 2001
[;]. [Mια παρέα μαθητών σε ένα καλό σχολείο στο 
Mπέρμινχαμ της δεκαετίας του 1970.]
6. Musil Robert, O νεαρός Tέρλες, μτφ. Αλέξανδρου Τσαρή, Εκδ. Ύψιλον, 1984, σελ. 171. .
7. Hesse Hermann, Κάτω από τον τροχό, Καστανιώτης.
8. Bernhard Schlink , Διαβάζοντας στη Χάννα, μτφ. Κοπερτί Ιάκωβος, Κριτική, 1999 (ένα από τα κυρίαρχα θέματά του ο αναλφαβητισμός και οι συνέπειές του. Πάνω σ’ αυτό  βασίστηκε η ταινία ‘Σφραγισμένα Χείλη’).
9. Σιμόν Ντε Μπωβουάρ, Οι αναμνήσεις μιας καθωσπρέπει κόρης ΞΜ ΒΕΑ.
10. Mαρίνης Στέλιος, Iστορίες του πίνακα, εκδ. Σαββάλα, Aθήνα 2001 [;]. 
[Tρεις νουβέλες.]
11. Ρόδη Ρούφου, Η Χάλκινη εποχή, Εκδ. Εστία, Αθήνα, 1999 ΕΜ. ΡΟΥ.

Υπό συζήτηση:

  1. Fowles John [Φώουλς Tζων], O Mάγος, μτφρ. Φαίδων Tαμβακάκης, εκδ. 
    Bιβλιοπωλείου της Eστίας, Aθήνα 1997.
    [Mυθιστόρημα εμπνευσμένο από την  υπηρεσία του συγγραφέα στην Aναργύρειο & Kοργιαλένειο Σχολή στις 
    Σπέτσες. Η ζωή αυτού του σχολείου δεν είναι πάντως στο επίκεντρο του 
    μυθιστορήματος].
  2. Begaudeau Francois, Ανάμεσα στους τοίχους, μτφρ. Μαριλένα Καρατζάνη, 
    εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2008.
    [;] [Βιωματικό αφήγημα.]. Φαίνεται πως υπολείπεται της ομότιτλης ταινίας ‘Entre les murs’.

Εκτωρ Κακναβάτος : Η ποίηση έχασε τον επιστήμονά της

0 σχόλια
Φωνή μου ράτσα υψικαμίνου



Πρώτον: σε θέλουνε ακίνδυνη και να ξεχνάς

κι ύστερα καλή μ'αυτούς φιλεναδίτσα

τρυφερή

υποσχετική

οι αχρείοι .



 Φωνή μου ράτσα υψικαμίνου από πλευρό

ανοικτό του αίλουρου , της ανηφόρας

απ'τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα

κι ο ήλιος φίδι μες στο σύρμα .

Μην ξεχάσης φτύσ' τους .



΄Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό

ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων

ας περιμένουν οι αχρείοι .

Ένας από τους αυθεντικότερους μεταπολεμικούς έλληνες ποιητές, ο Εκτωρ Κακναβάτος, πέθανε χθες, σε ηλικία 90 ετών, αφήνοντας πίσω του πλούσιο ποιητικό έργο που το διακρίνουν ο έντονος πειραματισμός και η ευρηματική χρήση επιστημονικών όρων, ενταγμένων σε ένα είδος μεταϋπερρεαλιστικού λυρισμού ο οποίος αποτελεί αποκλειστικά δικό του δημιούργημα. 
Ποιητής ιδιότυπος και άνθρωπος σεμνός, με οξυμμένη κοινωνική ευαισθησία, ο Κακναβάτος σπούδασε Μαθηματικά και δίδαξε κατά καιρούς σε φροντιστήρια και στη Σχολή Μωραΐτη. Κατά την Κατοχή έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και μετά την απελευθέρωση, εξαιτίας των αριστερών του πεποιθήσεων, εξορίστηκε στην Ικαρία και στη Μακρόνησο.ρώτο του βιβλίο με τίτλο «Fuga» εκδόθηκε το 1943. Από τότε η παρουσία του στα ποιητικά πράγματα υπήρξε συνεχής. Από τα έργα του ξεχωρίζουν το «Ιn perpetuum», το «Τετραψήφιο» και η «Οδός Λαιστρυγόνων». Το τελευταίο του βιβλίο, από τις εκδόσεις Αγρα (έχουν εκδώσει το σύνολο των ποιημάτων του), ήταν το «Βραχέα και μακρά» (2005). 
Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αυθεντικός και ιδιότυπος, ο Κακναβάτος ακολούθησε τη δική του ποιητική πορεία και κατέθεσε ένα έργο συμπαγές και πρωτοπόρο. Δυστυχώς, η ελληνική Πολιτεία δεν τον τίμησε όπως του άξιζε, απόδειξη ότι η μοναδική διάκριση που έλαβε ήταν το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του «Ιn perpetuum» που εξεδόθη όταν ο Κακναβάτος ήταν 63 ετών και είχε ήδη καταθέσει το αντιπροσωπευτικότερο μέρος του έργου του. Εκτός από το ποιητικό, πάντως, είχε και αξιόλογο μεταφραστικό έργο


'Εργογραφία

Fuga, Αθήνα, (ιδιωτ. έκδοση), 1943, Αθήνα, Κείμενα, 1972, σελ. 32

Διασπορά, Αθήνα, Πρώτη Ύλη, 1961, σελ. 22

Η κλίμακα του λίθου, Αθήνα, Ζάρβανος, 1964, σελ. 64

Τετραψήφιο, Αθήνα, Κείμενα, 1971, σελ. 56

Τετραψήφιο με την έβδομη χορδή, Αθήνα, Κείμενα, 1972, σελ. 48

Διήγηση, Αθήνα, Συντεχνία, 1974, Αθήνα, Κείμενα, 1981, σελ. 72

Η κλίμακα του λίθου - Διασπορά, Αθήνα, Καστανιώτης, 1977, σελ. 52

Οδός Λαιστρυγόνων, Αθήνα, Κείμενα, 1978, σελ. 96

Τα μαχαίρια της Κίρκης, Αθήνα, Κείμενα, 1981, σελ. 56

Ανάστιξη του θρύλου για τα νεφρά της πολιτείας, Αθήνα, Κείμενα, 1981, σελ. 8

In perpetuum, Αθήνα, Κείμενα, 1983, σελ. 64, (2ο Κρατικό Βραβείο Ποίησης)

Κιβώτιο ταχυτήτων, Αθήνα, Κείμενα, 1987, σελ. 104

Ποιήματα Α΄ τόμος (1943-1974), Αθήνα, Aγρα, 1990, σελ. 216

Ποιήματα Β΄ τόμος (1978-1987), Αθήνα, Aγρα, 1990, σελ. 318

Οικισμοί του Μενεσθέα Καστελάνου του Μυστρός, Αθήνα, Aγρα, 1995, ISBN: 960-325-131-3

Χαοτικά, Αθήνα, Aγρα, 1997, σελ. 72, ISBN: 960-325-239-5

Ακαρεί, Αθήνα, Aγρα, 2001, σελ. 56. ISBN: 960-325-382-0

Υψικαμινίζουσες νεοπλασίες, Αθήνα, Aγρα, 2001, σελ. 40, ISBN: 960-325-391-Χ

 Για τον "Μεγάλο Ανατολικό", Αθήνα, Aγρα, 1991, σελ. 20


"Τίς πταίει; Φταίμε κι εμείς! " από τη συνάδελφο Μαρία Παλάζη

0 σχόλια
  Μέσα στον πανικό, τη σύγχυση και τον ορυμαγδό των ημερών, συζητήσεις επί συζητήσεων αναλύουν τα φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας προσπαθώντας να προβλέψουν τις διαβλεπόμενες δυναμικές της μελλοντικής πορείας των πραγμάτων και να αναλύσουν τις αιτίες που οδήγησαν στα οδυνηρά αποτελέσματα που έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Έτσι, συχνά ακούγονται αιτιάσεις εκατέρωθεν από τους υποστηρικτές των δύο μεγάλων κομμάτων, επιρρίπτοντας η μια πλευρά στην άλλη τις κυριότερες ευθύνες για την κατάρρευση. Δε νομίζω να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να μην κατανοεί και παραδέχεται πως οι αιτίες ανάγονται στην περίπου τριακονταετή διακυβέρνηση της χώρας κι από τα δύο αυτά κόμματα. Πως οι μικροκομματικές πρακτικές, η άσκηση πολιτικής με απώτερο στόχο την ψηφοθηρία και τη διατήρηση της εξουσίας, οι παροχές που εξασφαλίζονταν με δανεικά, η κατασπατάληση ή υπεξαίρεση του δημοσίου χρήματος, τα ρουσφέτια προς ημετέρους με απόρροια τη γιγάντωση του αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα είναι που υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας. Πως  η όποια ευημερία των πολιτών ήταν φούσκα, που αργά ή γρήγορα ήταν αναπόφευκτο να σκάσει και να αποκαλύψει την ένδεια και τη σήψη όλου του πολιτικού μας συστήματος.
 Δε θα παραμείνω όμως στις αιτιάσεις στους πολιτικούς μας, που είναι αυτονόητες κι αναμενόμενες. «Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» λέει ο λαός μας, όμως και το κεφάλι είναι μέρος από το σώμα, το σύνολο. Και οι πολιτικοί μας είναι μέρος της κοινωνίας, του λαού μας κι αναπόφευκτα εμφορούνται από παρόμοια νοοτροπία και κοσμοθεωρία. Κι έκφανση αυτής της νοοτροπίας είναι η πολιτική που ασκούν, όπως και οι πρακτικές διακυβέρνησης που εφαρμόζουν. «Κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν» έχει ειπωθεί, ρήση που  θεωρεί το λαό υπεύθυνο για την εκλογή αυτών που τον κυβερνούν. Με άλλα λόγια, τέτοιοι είμαστε και τέτοιοι ηγέτες μας αξίζουν.  Ας μην ξεχνάμε την ετυμολογία της λέξης δημο-κρατία, που εμπεριέχει τη βασική αρχή αυτού του πολιτεύματος: την εξουσία του δήμου, του λαού, που σε συνδυασμό με την αιρετότητα των αρχόντων καθιστά το λαό υπεύθυνο των επιλογών του, άρα και της μοίρας του. Είναι αυτός ο λαός που το χαρακτηρίζει μιθριδατισμός κι ανεκτικότητα απέναντι στα πάσης φύσεως σκάνδαλα, που κατά καιρούς αποκαλύπτονται, όπως και στη διαφθορά και τη νομή της εξουσίας από τους φορείς της. Ο λαός με την ασθενή μνήμη, που δείχνει εξαιρετική μεγαλοθυμία στο να συγχωρεί και τα πιο μεγάλα πολιτικά ατοπήματα, εφόσον δεν πλήττονται τα κεκτημένα του. Που εμφορείται από κομφορμιστική νοοτροπία και είναι δυναμικός και συνεπής  μόνο στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του, ξεχνώντας ότι το δικαίωμα πηγάζει από την εκπλήρωση του καθήκοντος. Κι όμως, φοροδιαφεύγει όταν κι όπως μπορεί, η «αρπαχτή», το «λάδωμα»,  είναι προσφιλείς τακτικές του, ενώ κάθε μεταρρύθμιση με σκοπό την εξυγίανση του δημοσιονομικού τομέα βαφτίζεται επίθεση στα συμφέροντα των εργαζομένων. Είναι σίγουρο πως αν βρισκόταν ένας ηγέτης που θα προσπαθούσε να εξυγιάνει το δημοσιονομικό τομέα λαμβάνοντας τα απαραίτητα  σκληρά μέτρα, θα αποτύχαινε μπροστά στην αντίδραση των συνδικάτων και των πάσης φύσεως βολεμένων μέσα στο υπάρχον άναρχο σύστημα. Μια ματιά στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, με την ποικιλία της διακυβέρνησής τους από όλες τις κομματικές παρατάξεις, πείθει ότι οι παθογένειες της μεγάλης πολιτικής εξίσου ενδημούν και στη μικρή πολιτική των τοπικών κοινωνιών.
   Φταίμε λοιπόν κι εμείς, που παραδομένοι στην επιδίωξη της ατομικής ευζωίας μας και δέσμιοι της ευδαιμονιστικής νοοτροπίας μας αμελήσαμε το ρόλο μας ως ενεργών πολιτών και γοητευμένοι από τις λαϊκίστικες σειρήνες των δημαγωγών βολευόμαστε κι αρνούμαστε να κρίνουμε με βάση την κοινή λογική∙  βαυκαλιζόμενοι  με ανεδαφικές υποσχέσεις, διακηρύξεις κι ελπίδες αδυνατούμε να αντικρίσουμε τα αυτονόητα.
 «Η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος». Και πολύ φοβάμαι πως ακόμα δεν πιάσαμε πάτο ή κι αν πιάσαμε δεν είναι ακόμα ορατές οι συνέπειές του. Κι όσο κι αν είναι εθνικά ταπεινωτική η κηδεμονία μας από ξένους παράγοντες, ίσως αυτό κι ό,τι επακολουθήσει να είναι ο κόλαφος που μας χρειαζόταν για να συνέλθουμε και να διδαχθούμε από τα λάθη μας, κατά το «παθός μαθός». Έπρεπε όμως να επέμβει το ΔΝΤ  για να καταλάβουμε ότι το Δημόσιο είναι εξαιρετικά σπάταλο ή ότι το Ασφαλιστικό καταρρέει κι ότι δεν είναι δυνατόν το 2050 το 25% του ΑΕΠ να πηγαίνει για συντάξεις; Απ’ ό,τι φαίνεται, δυστυχώς ναι. Καμιά κυβέρνηση δε θα τολμούσε να λάβει τα αναγκαία σκληρά διαρθρωτικά μέτρα, φοβούμενη το πολιτικό κόστος και τη λαϊκή αντίδραση.              
 Ίσως, επειδή « ανάγκα και οι θεοί πείθονται», τα τωρινά δεινά μας δώσουν το έναυσμα για μια νέα προσπάθεια που θα γκρεμίσει αρνητικές νοοτροπίες εδραιωμένες στα χρόνια και θα εξυγιάνει τα κακώς κείμενα. Ίσως επιτέλους κυριαρχήσει ο ορθός λόγος σε αυτόν τον τόπο και κατανοήσουμε την προσωπική ευθύνη του καθενός, αρχόντων κι αρχομένων, όπως κι ότι είναι αναγκαίες οι βαθιές τομές, που όσο και να πονάνε, αποτελούν αναπόδραστη ανάγκη  για να εξέλθουμε από το τέλμα και να μπούμε στο δρόμο της ανάπτυξης. Μέσα στη δίνη των εξελίξεων ίσως καταρρεύσει το πολιτικό μας σύστημα και οι κοινωνικές εκρήξεις είναι αναμενόμενες. Δυστυχώς όμως βρισκόμαστε σε μονόδρομο και οι επιλογές μας είναι περιορισμένες. Όσο πιο νωρίς το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τόσο το καλύτερο για όλους μας.
 

ΣΙΡΙΣ - SIRIS Copyright © 2008 Black Brown Art Template by Ipiet's Blogger Template