Γ.ΡΙΤΣΟΣ, ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

0 σχόλια


..............................................................
Σιωπή και ακινησία λοιπόν.Μπορείς να πεις και υποκρισία,
γιατί γνωρίζεις, ίσως, πόσες κραυγές σταυρωμένες,
πόσες χειρονομίες γονατισμένες κατοικούν
πίσω απ' αυτή την κάθετη, κρυστάλλινη λαμπρότητα.
..................................................................
το ίδιο θαρρώ πως δεν αντέχουν κ' οι φωτογραφίες πίσω απ' το τζάμι τους
σ' όποια στάση, όσο ωραία, σ' όποια στιγμή της ζωής τους,
σε μια σταματημένη ηλικία, σε μιαν ώρα περήφανης αγνότητας,
με το εξαίσιο, νεανικό τους χέρι αφημένο στο κομψό τραπέζι του φωτογραφείου
ή πάνω στο γόνατό τους, μ' ένα αμάραντο (φυσικά) λουλούδι στο πέτο τους,
μ' ένα αδιόρατο, νικητήριο χαμόγελο στα χείλη τους,
όχι πολύ ανοικτό, που να προδίδει υπεροψία,
ούτε πάλι κι ολότελα κλειστό, που να προδίδει υποταγή στη μοίρα
..........................................................................
Οι κάμαρες μένουν σκοτεινές κι ανόρεξες, φωτισμένες μονάχα
απ' τα πολύχρωμα φώτα του δρόμου και των πλοίων ή από λίγα αφηρημένα αστέρια
ή απ' τον άξαφνο προβολέα ενός φορτηγού που περνάει φορτωμένο
μεθυσμένους φαντάρους, φωνές και τραγούδια,
κι ο προβολέας καρφώνει τον ίσκιο του παράθυρου μέσα στο σπίτι
βουβά κ' εχέμυθα σα νάναι ένα μεγάλο, σανιδένιο κασόνι
που δυο σκοτεινοί ναυτικοί το μεταφέρουν σε μια ερημική παραλία
..........................................................................
Και το ξέρεις και συ, καθώς και κείνοι, παρ' όλη τους τη μυστικότητα,
πως μέσα στο κασόνι κείται ένα τεμαχισμένο σώμα,
ένα σώμα νεανικό, πολύ αγαπημένο. κ' είναι το ένα
το σώμα το δικό τους, που το σκότωσαν οι ίδιοι και τόθαψαν
σα νάταν δυο ξένοι.
............................................................
Αλήθεια, σκέφτομαι καμμιά φορά πως μόνο το τεμάχισμα
μπορεί να μας κρατήσει ακέριους - αρκεί να το ξέρουμε.
Και πώς μπορείνα μην το ξέρουμε μια κ' η γνώση μας είναι
εκείνη που μας τεμαχίζει και μας επανασυνδέει μ' αυτά που απαρνηθήκαμε.
.....................................................................................
Όταν οι τοίχοι θαμπώνουν το απόβραδο, αυτό το παράθυρο,
φέγγει ακόμη σαν από μόνο του. Διατηρεί κ' επεκτείνει
την τελευταία ανταύγεια του ηλιογέρματος,
ρίχνει την αντανάκλασή του στον ισκιωμένο δρόμο,
φωτίζει τα πρόσωπα των περαστικών σα να τα συλλαμβάνει επ' αυτοφώρω
στην πιο ανυπόκριτη στιγμή τους, φωτίζει τους τροχούς των ποδηλάτων
ή τη χρυσή αλυσίδα που βυθίζεται στο στήθος μιας γυναίκας
ή το περίεργο όνομα ενός καραβιού που αράζει στο λιμάνι.
..................................................................
 

ΣΙΡΙΣ - SIRIS Copyright © 2008 Black Brown Art Template by Ipiet's Blogger Template