ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

0 σχόλια
 Ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Ν. Σερρών διοργανώνει για πρώτη φορά εκδήλωση κοπής πρωτοχρονιάτικης πίτας. Η εκδήλωση θα είναι αφιερωμένη  στους συναδέλφους μας φιλολόγους που έχουν συνταξιοδοτηθεί.
Καλούμε όλους τους φιλολόγους, συνταξιούχους και εν ενεργεία, να υποστηρίξουν με την παρουσία τους την πρωτοβουλία μας.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο ξενοδοχείο Φίλιππος Ξενία, την Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011, ημέρα εορτασμού των Τριών Ιεραρχών. Ώρα προσέλευσης 6.30 μ.μ.  
                                                                              
                                            Για το Δ.Σ.

 Η Πρόεδρος                                                   Η Γεν. Γραμματέας

Τάνια Ζουρνατζή                                                    Σύλια Ζέττα

Λέσχη Ανάγνωσης: Antonio Scurati, Δάσκαλος και μαθητής, (βραβείο Campiello), Πόλις 2010, μτφρ.Δ.Δότση

0 σχόλια
Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο της αναγνωστικής μας λέσχης, οι Βιβλιολάτες, που ολοκλήρωσε τον κύκλο της ανάγνωσής του και επεξεργασίας – συζήτησης.
Η τραγική ιστορία είναι των μοντέρνων καιρών: την ημέρα των απολυτήριων εξετάσεων σε ένα ιταλικό λύκειο ένας μαθητής σκοτώνει όλους τους καθηγητές του εκτός από έναν (ο ιταλικός τίτλος είναι ο επιζών, il sopravissuto). Η ιδιαιτερότητα της αφήγησης είναι πως ξεκινά από δω και πέρα, με κάποιες αναδρομές στο παρελθόν μέσω του ημερολογίου του καθηγητή, που είναι ο φορέας της αφήγησης, και ο οποίος αναζητά εναγώνια στη σχέση τους την αιτία όχι της εύνοιας αλλά της βίας. Έτσι την ιστορία διατρέχουν πολλές αναφορές στον κόσμο του σχολείου, στις σχέσεις καθηγητών – μαθητών, στην παραβατικότητα της  σύγχρονης γενιάς, στην ιστορία της ανθρώπινης βίας, του πλατωνικού – ρομαντικού έρωτα, των προτύπων, κα. Παντού όμως συναντά ο αναγνώστης μια ιδιαίτερα ενημερωμένη και φιλοσοφημένη ματιά (ο επιζών είναι καθηγητής ιστορίας – φιλοσοφίας, το alter ego του Scurati), που ανατρέπει την παραδοσιακή θεώρηση όλων των τυπικών σχέσεων και μας καθηλώνει σε μια ανακριτική καρέκλα, αντιμέπωπους με την αλήθεια των πραγμάτων και της μικρότητάς μας.
Η ομάδα κατέληξε πως πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, που διαφοροποιείται από την παραδοσιακή λογοτεχνία, απαιτώντας την αφοσίωση του αναγνώστη του.
Παραθέτω δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Βαδίζει τυλιγμένος σε ένα αρχέγονο φως, σπρωγμένος από μια ένταση που ακυρώνει την υπόλοιπη σκηνή μετατρέποντάς τον στην απόλυτη φιγούρα, παλιά όσο η ανθρώπινη ζωή πάνω στη γη. Καμιά φωνή δεν μπορεί να τον καλέσει πίσω… Προχωρά στο προαύλιο σαν μια ομάδα ιπποτών στον κάμπο. Κινείται σχεδόν καλπάζοντας. Παρά το κρύο, έχει βγάλει την μπλούζα του. Περπατά και πιάνει τα μαλλιά του κοτσίδα στο σβέρκο. Νιώθει ελεύθερος, και θέλει να είναι ελεύθερος από κάθε εμπόδιο. Ζει τη στιγμή της απόλυτης ελευθερίας του, λίγο πριν από την επίθεση. Ετοιμάζεται να χτυπήσει, και θα το κάνει. Κολυμπά στο αμνιακό υγρό του ηρωισμού. Τα μάγουλά του είναι λεία. Τα μάτια του υγρά σαν μικρού παιδιού, το μέτωπό του στεφανωμένο από τον ιδρώτα ενός ανυποχώρητου πείσματος. Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Φωνάζει. Μα δεν είναι ακόμα η κραυγή του πόνου. Είναι η κραυγή του πολέμου. Ο σφαγμένος τράγος πριν από τη μάχη…” (σ.264)

“Σκεφτόμουν πως, τελικά, ως ιδέα, η μάχη σώμα με σώμα περιγράφει τέλεια την προσωπική μου διδακτική εμπειρία. Εδώ και χρόνια, όταν αντιμετωπίζω τα παιδιά, νιώθω πως το κάνω με γυμνά χέρια, δίχως το παραμικρό εργαλείο και την παραμικρή προστασία πέρα από τις αρετές και τα ελαττώματα που έχω ως άνθρωπος, το ένστικτό μου ως ζώου, τη γυμνή μου προσωπικότητα ως δασκάλου. Εδώ και χρόνια, η ανυποληψία στην οποία έχει περιπέσει το επάγγελμά μας μάς έχει απογυμνώσει από το λούστρο της εξουσίας, τα αμυντικά όπλα της ισχύος…” (σ.301)

ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ ΜΕ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

0 σχόλια
Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Ὁ σημαδιακός

Ἀπὸ τῆς σμικροτάτης νήσου Δασκαλειοῦ ἢ ἀπὸ λέμβου ἐν τῷ λιμένι θεώμενός τις, τὴν ἑσπέραν τῆς 5 Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 186..., θὰ ἔβλεπε ποικίλα φῶτα διασχίζοντα καθ᾿ ὅλας τὰς διεθύνσεις τὰς ὁδοὺς τῆς πολίχνης Σ... Δὲν ἦτο τίποτε ἔκτακτον. Ζεύγη παιδίων μετὰ φανῶν καὶ δᾴδων περιερχόμενα τὰς οἰκίας, τὴν ἑσπέραν τῆς παραμονῆς, ἔψαλλον τὰ φῶτα. Δυὸ μειράκια, πρωτεξάδελφοι ἐκ μητρός, ὁ Σωτῆρος καὶ ὁ Ἀλέκος, ἀνέβαινον τὸ λιθόστρωτον τῆς παραθαλάσσιας ὁδοῦ, τὸ ὑπερκείμενον ἀποτόμου κρημνώδους βράχου καὶ φέρον εἰς τὴν ἄνω ἐνορίαν. Ὁ Σωτῆρος ἦτο δωδεκαετής, ὁ Ἀλέκος δεκαετής. Ὁ πρῶτος ἔφερε τὸ νησιώτικον ἔνδυμα, ὁ δεύτερος ἦτο «φράγκος», δηλαδὴ ἐφόρει κακόζηλα στενὰ ἐξ ἐγχωρίου ὑφάσματος, καὶ κασκέτον. Οὗτος ἐκράτει μόνον λεπτὴν ράβδον, ὁ δὲ Σωτῆρος ἦτο κάσσα, ἐκράτει δὲ καὶ τὸν φανόν. Καθ᾿ ὅλον τὸ ἔτος οἱ δυὸ ἐξάδελφοι ἦσαν πάντοτε μαλωμένοι μεταξύ των. Τὰς παραμονὰς τῶν Χριστουγέννων ὅμως ἐπήρχετο ἡ συνδιαλλαγή, περιῆρχοντο κατὰ τὰς τρεῖς ἑορτὰς «τὰς συγγενικὸς οἰκίας», ἐτραγώδουν τὰ συνήθη ᾄσματα, ἐμάζευον ὀλίγα λεπτά, ἔκαμνον μερίδιον... καὶ πάλιν μετὰ τὰ Φῶτα ἐμάλωναν.
……………………………………………………………………………………

Παρὰ τὴν ἑστίαν πατριαρχικῶς καθήμενος μπάρμπα-Θανασός, ἔχων ἀντικρὺ τὴν πιστὴν συμβίαν του, καὶ περιστοιχούμενος ὑπὸ τῶν τεσσάρων θυγατέρων του καὶ τῶν τεσσάρων νεωτέρων υἱῶν του, διότι οἱ δυὸ πρεσβύτεροι ἔλειπον μὲ τὸ καράβι, ὡς ἀνωτέρω εἶπομεν, ἀπήλαυε τῆς μακάριας ἡδονῆς τοῦ οἴκου, ἣν μόνος ἐπὶ μακρὸν στερηθεὶς αὐτῆς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐκτιμήσῃ. καπετάν-Θανασὸς δὲν εἶχε μετρίας ἀπαιτήσεις. Ἤθελε πλὴν τοῦ κοινοῦ ᾄσματος τῶν Φώτων, ἓν δι᾿ ἑαυτόν, ἓν διὰ τὴν σύζυγόν του, ἓν διὰ τὸ καράβι, ἀνὰ ἓν διὰ τοὺς ἓξ υἱούς του, ἀνὰ ἓν διὰ τὰς τρεῖς θυγατέρας του, καὶ δυὸ διὰ τὴν τρίτην κόρην του, τὸ Μπραϊνάκι, τὸ ὅλον δεκαπέντε ᾄσματα. Ποῦ νὰ τὰ ὀρμαθιάσουν τόσα οἱ δυὸ αὐτοσχέδιοι μελῳδοί; Ἐφέτος εἶχον ἀντλήσει ἐκ τῶν ἀκένωτων πηγῶν τῆς μνήμης τῆς γηραιᾶς μάμμης, καὶ κατώρθωσαν σχεδὸν νὰ φθάσωσι τὸν ἀριθμόν. Εἶναι ἀληθὲς ὅτι καπετάν-Θανασὸς παρέτασσεν ἐπὶ τῆς ἑστίας τόσα εἰκοσιπενταράκια τούρκικα ἑλληνικὰ τοῦ Ὄθωνος, ὅσα ἦταν καὶ τὰ παρ᾿ αὐτοῦ ἀπαιτούμενα ᾄσματα, καὶ ἔλεγεν: «Αὐτὸ γιὰ μένα, αὐτὸ γιὰ τὴν καπετάνισσα, αὐτὸ γιὰ τὸ καράβι... αὐτὸ γιὰ τὸν Κωνσταντῆ, γιὰ τὸν Γιάννη, γιὰ τὸν Παναγῆ, γιὰ τὸ Βασίλη, γιὰ τὸν Ἀνδρέα, γιὰ τὸν Γιωργῆ... αὐτὸ γιὰ τὴν Φλωροῦ, γιὰ τὴ Σινιωρίτσα... αὐτὰ τὰ δυὸ γιὰ τὸ Μπραϊνάκι... κι αὐτὸ γιὰ τὸ Γηρακώ...» ….
ἦτο τὸ ἑξῆς ᾄσμα, ὀφειλόμενον εἰς τὴν μνήμην τῆς μάμμης, καὶ ὅπερ ἐτραγούδησαν οἱ δυὸ νέοι:
Κυρά μου, τὰ παιδάκια σου, κυρά μου, τ᾿ ἀκριβά σου,
καράβι τριοκάταρτο στὸ πέλαγο ἀρμενίζουν
καὶ μὲ τ᾿ ἀφέντη τὴν εὐχὴ γρόσα πολλὰ θὰ φέρουν·
Κι ὁ κὺρ Βορρηᾶς τὰ κύματα φυσάει καὶ τὰ σπρώχνει.
Σπρῶχνε, Βορρηά, τὰ κύματα, νὰ μὤρθῃ τὸ παιδί μου,
τἀγαπημένο μου πουλὶ καὶ τὸ ξεπεταρούδι,
ἀνάθρεμμα τῆς ἀγκαλιᾶς, τῆς ξενητειᾶς λουλούδι!
Ἐνθουσιῶν ὁ καπετάν-Θανασὸς ἠγέρθη αὐτομάτως καὶ ἐλθὼν προσεκόλλησε σφάντζικον ἐπὶ τοῦ μετώπου τοῦ Σωτήρου, μειδιῶντος καὶ ἀνεχομένου· τὸ αὐτὸ ἠθέλησε νὰ κάμη καὶ εἰς τὸν Ἀλέκον, ἀλλ᾿ οὗτος φοβερῶς μορφάσας, ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπον καὶ εἶπε:
- Δὲν εἶμ᾿ ἐγὼ βιολιτζῆς, μπάρμπα.
Ἀφοῦ ἐκαλονύκτισαν τὴν οἰκογένειαν
………………………………………………………………………………………….
Δυὸ ἦσαν οἱ ἥρωες τῆς ἡμέρας. Ὁ Φτίκας καὶ ὁ Σοροκᾶς. Οὗτοι διηγωνίζοντο κατ᾿ ἔτος περὶ τοῦ γέρατος. Καὶ ἔφερον πασίδηλα τὰ ἴχνη τῆς μακροετοῦς ταύτης πάλης. Ὁ μὲν Φτίκας εἶχεν ἑπτὰ δακτύλους εἰς τὰς δύο χεῖρας του, ὁ δὲ Σοροκᾶς ἕνα ὀφθαλμὸν ὀλιγώτερον τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων. …. Δωδεκὰς λέμβων ἵστατο πλησίον τῆς ἀποβάθρας. Αὗται περιεῖχον τὸ πλήρωμα τῶν δυὸ μπουλουκιῶν, διότι ὁ Φτίκας καὶ ὁ Σοροκᾶς εἶχαν μπουλούκια, σχεδὸν πολεμάρχαι. Ἄλλαι πολυάριθμοι λέμβοι ἵσταντο ἀπωτέρω, φέρουσαι μόνον θεατάς. Καὶ ὅλη ἡ ἀποβάθρα, καὶ ὅλη ἡ παραθαλάσσιος ἀγορά, καὶ ὅλοι οἱ ἐξῶσται καὶ τὰ παράθυρα πλήρη κόσμου. …
Τίμιος Σταυρὸς ἔπεσε τέλος εἰς τὸ κύμα καὶ μάχη ἤρχισεν. Εὐτυχῶς ὑπῆρξε σύντομος κατὰ τὸ ἔτος τοῦτο. Ὁ μπουλουκτσῆς τοῦ Φτίκα, ὅστις ἤρπασε πρῶτος τὸν Σταυρόν, εὑρίσκετο ἀρκετὰ πλησίον τῆς λέμβου του, καὶ εἶχεν ἀρκετὴν ἐπιδεξιότητα, ὥστε οὐδεὶς τῶν ἀνθρώπων τοῦ Σοροκᾶ ἐπρόφθανε νὰ τοῦ κόψη τὰ δάκτυλα ἢ νὰ τοῦ δοκιμάση τὸν γρόνθον, διὰ νὰ τοῦ τὸν ἀποσπάση. Ἅμα πατήσας εἰς λέμβον, εὑρίσκετο εἰς οὐδέτερον ἔδαφος ἢ μᾶλλον εὑρίσκετο εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ δὲν ἐπετρέπετο πλέον μάχη.
Τὸ μπουλούκι τοῦ Φτίκα ἠλάλαξεν ἐν θριάμβῳ. Ἦτο τέταρτον ἔτος τοῦτο ἀφότου κατὰ σειρὰν ἑνίκα. Ὁ Φτίκας ἦτο ἄνθρωπος εὐτυχὴς τὴν ἡμέραν ἐκείνην…

ΟΟΣΑ : Κάτω του μέσου όρου απόδοσης οι Ελληνες 15χρονοι

0 σχόλια
Διαβάστε σε άρθρο του Βήματος μια ενδιαφέρουσα αποτύπωση  τεσσάρων εκπαιδευτικών συστημάτων (Φιλανδίας, Ν.Κορέας, Πορτογαλίας και Ιαπωνίας) που διακρίθηκαν στις εξετάσεις τουΟΟΣΑ το2010. 

To kalo podariko!

0 σχόλια

Ο πεντάλογος του καλού ποδαρικού (και στην online εκδοχή του) :

1) Αυτός που κάνει το ποδαρικό, πρέπει οπωσδήποτε να χτυπήσει το κουδούνι ή την πόρτα και όχι να ανοίξει με δικά του κλειδιά (τι γίνεται τώρα στην περίπτωση ενός blog, κομμάτι δύσκολο το κόβω να ελέγξω την online είσοδο!)
 
2) Κρατάει το ρόδι με το δεξί του χέρι. Αν τα άτομα που κάνουν το ποδαρικό είναι περισσότερα από ένα, τότε θα πρέπει να έχουν ένα μόνο ρόδι, το οποίο θα αγγίζουν όλοι μαζί με το δεξί τους χέρι. ( σκέφτομαι τώρα ρόδια και ζουμιά πάνω στην οθόνη και τα πλήκτρα, και μάλλον για comment - τρισάγιο με βλέπω!)

3) Μπαίνει μέσα στο σπίτι με το δεξί πόδι. Σε κάποιες περιοχές, τον βάζουν να πατήσει με αυτό ένα σίδερο για να είναι όλοι “σιδερένιοι” και υγιείς μέσα στο σπίτι. Στη συνέχεια πετάει με δύναμη το ρόδι στο πάτωμα για να σπάσει και να πεταχτούν οι κόκκινες ρώγες του στο εσωτερικό του σπιτιού (γεγονός που δημιουργεί ένα πρόβλημα στις νοικοκυρές, αλλά η παράδοση είναι παράδοση!) (να δεις πρόβλημα που δημιουργεί στα ηλεκτρονικά μας σπίτια! Να γράψει κάποιος την πρώτη λέξη με το αριστερό, και άντε μετά να μαζέψεις κόσμο...)

4) Την ώρα που σπάζει το ρόδι λέει δυνατά την ευχή : “όσες ρώγες έχει το ρόδι, τόση υγεία, ευτυχία και χαρά να έχει το σπίτι μας και τόσα χρήματα η τσέπη μας όλη τη χρονιά!”. (πολύ φοβάμαι την γκρίνια που είναι ενδημική στο συνάφι μας, και τότε τι κάνουμε;)
 
5) Σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας, κοιτούν τις ρώγες που έχουν βγει από το σπασμένο ρόδι και τις ερμηνεύουν αναλόγως. Όσο πιο γερές και κόκκινες είναι, τόσο πιο ευλογημένος θα είναι ο νέος χρόνος για το σπιτικό.(κάποιο καλό σχόλιο παρακαλώ, αλλιώς ό,τι και να πει ο Τειρεσίας...)

 6) Αμέσως μετά, οι σπιτονοικοκύρηδες προσφέρουν στον άνθρωπο που έκανε το ποδαρικό ένα κέρασμα – παλιά συνήθιζαν να δίνουν γλυκό του κουταλιού- ενώ αν είναι παιδί, τον ανταμείβουν με ένα χρηματικό ποσό- όπως κάνουμε στα κάλαντα. (Α, όλα κι όλα! Τέτοιες μέρες μεγαλοψυχία: το πρώτο σχόλιο θα γίνει κύριο θέμα μας!)
 
Είτε πιστεύετε, είτε όχι, στις παραδόσεις, σας ευχόμαστε ολόψυχα να έχετε μία καλή χρονιά! kai emeis to idio!

 

ΣΙΡΙΣ - SIRIS Copyright © 2008 Black Brown Art Template by Ipiet's Blogger Template